“Wij zullen de pensioenplannen van deze regering tegenhouden”

Beste vrienden, beste kameraden,

In de nood leert men zijn vrienden kennen. Dat zegt de volkswijsheid. Deze zomer was er veel nood. En waren er veel vrienden. Na de overstromingen kwam een ongeziene golf van solidariteit op gang. Vanaf de eerste dag zijn duizenden en duizenden vrijwilligers naar Wallonië getrokken om de mensen te helpen. Om kelders leeg te halen. Om soep uit te delen. Om scholen en winkels op te kuisen.

Ik zag dokwerkers kelders leegpompen, ik zag vrijwilligers rondrijden met pannenkoeken en drinkwater, zag vluchtelingen uit een opvangcentrum in Henegouwen een ondergelopen huis ontruimen, samen met vrijwillige brandweermannen uit Oost-Vlaanderen. Die massale en spontane solidariteit is hartverwarmend en veelbetekenend. Op de moeilijkste momenten ontwaakt de samenwerker in de mens, niet de egoïst.

Wij zijn ook zelf gaan helpen, met onze SolidariTeams. Wij zijn een partij van doeners. Meer dan 2.000 vrijwilligers zijn ondertussen actief bij de SolidariTeams, van wie drie op de vier uit Vlaanderen.

Onze SolidariTeams hebben honderden kelders leeggeschept en meer dan 5.500 liter soep verdeeld in de zwaarst getroffen wijken.

Dankzij jullie financiële steun hebben we twee volle trucks vol wasmachines, microgolfovens en frigo’s geleverd – want van de verzekeringen krijg je in het beste geval een halve frigo, en daar ben je niks mee.

Onze SolidariTeams zijn nu aan de slag met 25 industriële ontvochtigers om huis per huis het vocht uit de muren te trekken, zodat mensen tenminste weer een dak boven hun hoofd krijgen.

Die indrukwekkende golf van solidariteit heeft mij diep geraakt. Een dikke merci aan onze SolidariTeams, aan alle andere vrijwilligers, en aan alle organisaties. Bedankt voor jullie inzet en solidariteit. Geef ze een groot applaus!

Nationale ramp vereist nationale reactie

Na de overstromingsramp blijft één grote vraag onbeantwoord: waar was de overheid? Enne … waar ís de overheid?

Ik heb met mijn eigen ogen gezien hoe de mensen van de Civiele Bescherming, net als de brandweer en het leger, zich onvermoeibaar hebben ingezet, met de ‘botten’ in de modder. Maar ze waren met veel te weinig. Van de 1.200 personeelsleden die de Civiele Bescherming ooit telde, heeft minister Jan Jambon er 800 wegbespaard. Dat is wat de separatisten doen: zorgen dat niets nog werkt, zorgen dat de staat faalt.

De overheid heeft de slachtoffers van de overstroming in de steek gelaten.

Het is niet normaal dat er wéken na de overstromingen nog altijd nul coördinatie is op het terrein, omdat in dit versnipperde land, politici meer op elkaars kap zitten dan de mensen te helpen. Iedereen bevoegd, niemand verantwoordelijk!

Het is niet normaal dat vrijwilligers voedselbedelingen, gaarkeukens, opruimploegen en verdeelcentra moeten opzetten, terwijl de politieke verantwoordelijken naar elkaar wijzen en zich verschansen in achterkamertjes en kabinetten.

Het is niet normaal dat men niet kan zorgen voor een degelijke herhuisvesting van alle getroffenen, en dat men er niet voor kan zorgen dat zij verwarming hebben deze winter.

Het is niet normaal dat de regering het liever op een akkoordje gooit met die grote graaiers van verzekeringsmaatschappijen, dan ervoor te strijden dat de slachtoffers correct vergoed worden.

Dit is een nationale ramp. We moeten nationaal reageren. We hebben een federaal wederopbouwplan nodig, met een eenheid van commando. Zo gebeurt het in Duitsland, met een federaal wederopbouwfonds. Zo moet het ook bij ons, want we weten dat dergelijke rampen zich nog kunnen voordoen.

We Are One

Vrienden, kameraden,

In ons land wordt bijna alles gesplitst. De weerman van het KMI mocht op tv niet waarschuwen voor de overstromingen van juli. Want het weer, dat is federaal, maar overstromingen, dat is een regionale bevoegdheid. “Wij mogen alleen zeggen hoeveel het gaat regenen, over de gevolgen moeten wij zwijgen”, zeggen die van het KMI. Totaal absurd! Een regendruppel is federaal, tot die regen de grond raakt, dan wordt dat een Waalse regendruppel, of een Vlaamse regendruppel. Of een Brusselse.

Beste vrienden, de separatisten hebben zelfs de regendruppel gesplitst. Ook daardoor werd niet op tijd gewaarschuwd voor de overstromingen. Ga dat maar eens uitleggen aan die mensen die een familielid verloren in het verwoestende water. Vertel dat een keer aan die 40.000 gezinnen wiens woning zwaar beschadigd is door het water, dat we kostbare tijd hebben verloren, omdat in ons land zelfs de regen is gesplitst.

Nooit zullen wij dat zotte en domme separatisme aanvaarden. Geef het KMI opnieuw de mogelijkheid te spreken over overstromingen en wateroverlast, en maak van het waterbeleid opnieuw een federale bevoegdheid!

Ondertussen wil Bart De Wever dat Vlaanderen zich afscheurt van België, en vervolgens wil De Wever dat onafhankelijke Vlaanderen samensmelten met Nederland. Eerst het land kapot maken, en het dan plakken aan een ander land; alleen separatisten kunnen zoiets verzinnen.

Splitsen is de enige optie, zegt De Wever. Vlamingen en Walen spreken een andere taal, en wij begrijpen elkaar niet. Vlamingen en Walen zijn als water en vuur.

Op welke planeet leeft De Wever? Duizenden vrijwilligers uit heel Vlaanderen zijn bij de overstromingen spontaan naar Wallonië getrokken om daar te gaan helpen, hun koffer vol schoppen en borstels en emmers. Nooit heb ik zo’n golf van nationale solidariteit gezien.

Wat een contrast met dat verzuurde nationalisme van de N-VA. Morgen viert Bart De Wever twintig jaar N-VA, in Plopsaland. Twintig jaar separatisme en verrechtsing. Twintig jaar propaganda om Vlamingen, Brusselaars en Walen tegen elkaar op te zetten. En … twintig jaar geld in de vuilbak. Want nooit zal het separatisme de harten van de Belgen veroveren. Zelfs na twintig jaar communautair gestook wil twee derde van de bevolking minder separatisme en méér België.

In de ondergelopen kelders van Verviers, in het water van de Vesder, heb ik het echte België gezien, het België van onderuit. In hulp spreekt iedereen dezelfde taal. De taal van de emmer die van hand naar hand gaat en zonder woorden zegt wat iedereen weet: dit is de solidariteit, dit is ons land.

Beste vrienden en kameraden, wij zullen het separatisme stoppen, wij zullen het tij doen keren. Allemaal samen.

Want wij zijn één. Nous sommes un. We Are One.

Drie maanden om de pensioenplannen tegen te houden

Vrienden, kameraden,

Het is niet normaal dat wij nog altijd de laagste pensioenen hebben van heel Europa. Het is niet normaal dat ook deze regering zegt dat wij moeten werken tot 67 jaar.

Deze regering breekt haar beloftes.

Wat heeft de Parti Socialiste beloofd, wat heeft Vooruit beloofd, vóór de verkiezingen? “Wij stappen niet in een regering als de pensioenleeftijd op 67 jaar blijft.”

Wat hebben de groenen gezegd? “Verhoog de pensioenen, niet de leeftijd”. Dat hebben ze gezegd.

Maar de pensioenleeftijd blijft op 67 jaar, en de PS en Vooruit zijn wél in een regering gestapt, net als Ecolo en Groen, en ze hebben allemaal hun verkiezingsbeloftes ingeslikt.

Wat is dat hier in ons land? Alle traditionele partijen willen de mensen langer laten werken, terwijl de mensen zeggen: dat is onmogelijk, ons lichaam is op. Vraag maar eens rond: negen op de tien mensen willen niet weten van werken tot 67 jaar. Drie op de vier vinden 65 jaar zelfs te laat. Daarom moet de pensioenleeftijd omlaag. Want op 67 jaar is élk beroep te zwaar.

Kameraden,

Vroeger konden mensen met een zwaar beroep met brugpensioen op 56 of 58 jaar. Dat is gedaan. Voorbij. Het nieuwe pensioenplan van minister Lalieux doet mensen langer werken. Zo goed als alle systemen om vroeger te stoppen worden verstrengd of geblokkeerd. De minister zegt nu dat je moet kunnen stoppen op 60 jaar “als je een carrière van 42 jaar kunt aantonen”. Maar, 42 gewerkte jaren op je 60ste, daar komt bijna niemand aan. Dan moet je begonnen zijn op je 18de, dus niet gestudeerd hebben, geen enkel jaar hebben overgedaan, nooit halftijds gewerkt hebben én geen enkele pauze hebben genomen voor de kinderen of de zorg van een hoogbejaarde moeder of vader. Dat komt dus niet voor.

Deze week kreeg ik een bericht van Martine, zij is 46 jaar. Martine is op haar 24ste begonnen als verpleegkundige. “De flexibiliteit, de snelheid, de toenemende administratie, de nieuwe technologieën, het weegt op de mensen”, zegt ze. “En vooral, dat wisselen van ploegen, dat is echt zwaar. Er zijn veel collega’s met slaapstoornissen, en er zijn veel burn-outs in de sector.” Met de nieuwe regeling moet Martine zeker tot haar 66ste doorwerken. “Ik zie dat echt niet zitten, Peter”, zegt ze. “Echt niet. Ik heb reumatische aanleg, ik weet niet of ik dat kan. Dat wordt een ramp. En zelfs als ik tot mijn 67ste werk, dan heb ik nog geen volledige loopbaan, en ga ik geen volledig pensioen hebben.”

Arbeidsters en arbeiders zijn de grote afwezigen in het pensioendebat. Er wordt veel ‘over’ hen gesproken, maar mensen zoals Martine komen zelf nauwelijks aan bod.

Ze hebben heel hun leven hard gewerkt, ze doen de samenleving draaien, ze hebben applaus gekregen tijdens de coronacrisis, maar nu krijgen ze de rekening. De regering had beloofd een regeling te voorzien voor de zware beroepen, en ook die belofte is nu helemaal van de baan.

Wij zeggen: stop!

Geef mensen recht op rust en vrijheid in de herfst van hun leven.

Wij willen een rechtvaardig pensioensysteem.

“De PVDA weegt op het pensioendebat”, zeggen ze in de pers. Gelukkig maar. Gelukkig is er een stem die zegt dat het zo niet langer kan. Gelukkig is er een stem die zegt dat de pensioenleeftijd omlaag moet. Gelukkig is er een stem die antwoordt op de rechtse vergrijzingsprofeten die beweren dat goede pensioenen onbetaalbaar zouden zijn, maar die zelf wel met pensioen vertrekken met 6.000 euro en meer per maand.

“Onbetaalbaar”, roept Bart De Wever. Maar ‘onbetaalbaar’ stond wel niet in zijn woordenboek bij de taxshift die miljarden uit de sociale zekerheid cadeau gaf aan het grootbedrijf.

Ik vind dat laakbaar, om de sociale zekerheid uit te hollen en te verzwakken, en dan te roepen dat de pensioenen niet betaalbaar zijn en mensen langer moeten werken. Zorg verdorie dat de sociale zekerheid goed en eerlijk gefinancierd wordt.

Bovendien verdwijnen pensioenen niet in een bodemloze put. Ze komen meteen opnieuw in de economie terecht, bij de bakker, de kruidenier of de arts. Dat kan je niet zeggen van de 172 miljard euro die vorig jaar vanuit ons land naar belastingparadijzen vloeide. Betaalbare pensioenen, het is een kwestie van keuzes.

Natuurlijk weegt de PVDA op het pensioendebat. In december wil de regering terugkomen met een nieuw plan. We hebben drie maanden om de lijnen te doen bewegen. We hebben drie maanden om druk te zetten voor een rechtvaardige pensioenhervorming, en dat zullen we ook doen.

Wij zeggen:

• Verlaag de pensioenleeftijd naar 65 jaar.

• Geef mensen die dat nodig hebben, het recht op vervroegd pensioen vanaf 60 jaar, na 35 jaar loopbaan.

• Zorg voor landingsbanen vanaf 55 jaar, zonder verlies van pensioenrechten.

Dát is een rechtvaardig pensioenbeleid.

De imperialistische nederlaag in Afghanistan

Vrienden, kameraden,

Het is vandaag 11 september, twintig jaar na de aanslag op het World Trade Center, en ook twintig jaar na de inval van de VS in Afghanistan.

Iedereen was toen voor die oorlog, van MR en N-VA, over Groen en Ecolo tot PS en sp.a. Wij waren de enigen om te protesteren. “De inval in Afghanistan zal de situatie alleen maar erger maken”, zeiden we. Ook het Vlaams Belang was voor de oorlog. Ik zie Filip Dewinter nog staan met een spandoek: “Bush heeft gelijk”.

Maar Bush had géén gelijk. Afghanistan is een debacle.

In plaats van vrede kreeg Afghanistan een dodelijke spiraal van niet aflatend geweld, met 46.000 burgerdoden.

In plaats van democratie kreeg Afghanistan een corrupt, vermolmd regime.

In plaats van voorspoed en vooruitgang, kreeg Afghanistan jaren van miserie.

Bush had geen gelijk.

De waarheid is dat ondertussen meer dan de helft van de Afghanen in bittere armoede leeft. Zeven op de tien vrouwen kunnen vandaag nog altijd niet lezen of schrijven.

De waarheid is dat de VS met hun bezettingspolitiek de taliban alleen maar groter hebben gemaakt. Niet door ze rechtstreeks militair en financieel te steunen, zoals in de jaren 80, maar door de burgerslachtoffers veroorzaakt door Amerikaanse drone-bombardementen.

De waarheid is dat de VS helemaal geen democratie en voorspoed brachten in Afghanistan. De 2.000 miljard euro die de VS in het conflict hebben gepompt, kwamen niet bij de gewone Afghaan terecht, maar bij een corrupt regime, lokale milities en wapenmultinationals.

De waarheid is dat de VS in Afghanistan niets hebben opgebouwd, en dat zelfs een kaartenhuisje langer recht blijft staan.

De waarheid is dat het Afghaanse regime op een zucht in elkaar zakte en dat het leger alles achterliet, waardoor de taliban vandaag niet met tweedehands geweren uit de jaren 70 vechten, maar met ultramodern gesofisticeerd Amerikaans wapentuig.

Dát is de waarheid. Afghanistan toont het failliet van de imperialistische politiek van militaire bezetting en politieke inmenging. Keer op keer. In Irak is uit de militaire interventie de gruwel van IS ontsproten. In Libië brachten de bommenregens slavernij en burgeroorlog. In Afghanistan krijgen we de terugkeer van de taliban.

We moeten lessen trekken. Het wordt tijd dat de regering van ons land kiest voor een actieve vredespolitiek, in plaats van telkens opnieuw, bij elke militaire interventie, braaf aan het handje van het Amerikaanse imperialisme te lopen.

Wij steunen de emancipatie van de volkeren, door die volkeren zelf, niet door een militaire bezettingspolitiek.

Wij kiezen voor diplomatieke oplossingen voor regionale conflicten.

Wij willen een actieve vredespolitiek, geen oorlog voor het grote geld.

De klimaatverandering is een breukmoment

De geschiedenis verloopt niet lineair, in één rechte lijn. De wereld verandert met driftige sprongen en breukmomenten. Het debacle in Afghanistan is zo’n breukmoment, de drastische klimaatverandering ook.

Het is de klimaatopwarming die deze zomer alle weersystemen tilt deed slaan. Kijk naar de overstromingen bij ons in België, maar ook in Duitsland en Oostenrijk. In Griekenland, Italië, Turkije en Californië zie je dan weer het omgekeerde: bosbranden die duizenden en duizenden mensen treffen. Zelfs Siberië werd geteisterd door een hittegolf en bosbranden.

Ook het klimaatprobleem is een klassenprobleem. In Verviers en Pepinster zijn het de gewone werkmensen die wonen in overstromingsgebied, slecht verzekerd zijn en nu door de politiek in de steek gelaten worden. Zij dragen niet de grootste verantwoordelijkheid voor de klimaatopwarming, maar zij krijgen wel de rekening gepresenteerd.

Om de klimaatopwarming tegen te gaan, overweegt de Vivaldi-regering nu om een koolstoftaks, een klimaattaks, op te leggen aan de bevolking. Maar tegelijk krijgen de echte verantwoordelijken, de vervuilende multinationals, zomaar 7,3 miljard euro cadeau. Met dit soort asociaal klimaatbeleid gaan we het klimaat niet redden.

Het is hoog tijd voor een sociale klimaatrevolutie. Geen belerende vingertjes. Geen groene taksen. Maar echt sociaal klimaatbeleid. We moeten als samenleving, als overheid, investeren in groene energie, ecologisch openbaar vervoer en duurzame industrie. Klimaat is veel te belangrijk om over te laten aan de winstlogica van de vrije markt.

Die stem zullen wij laten horen, op 10 oktober op de grote klimaatbetoging in Brussel, en in november op de internationale klimaattop in Glasgow, in Schotland, waar onze studentenbeweging Comac naartoe trekt met 200 jonge klimaatactivisten.

Dat is wat we nodig hebben. Een sterke klimaatbeweging van onderuit, voor een sociale klimaatrevolutie.

Merci, feest van de eenheid. Merci, feest van de strijd. Merci, ManiFiesta!

Vrienden, kameraden,

Wij vieren vandaag de elfde editie van ManiFiesta. De eerste editie was in 2010, in Bredene. Wie er toen bij was, zal dat nooit vergeten. Een forse zomerstorm had bijna al onze tenten omvergeblazen. In het holst van de nacht is het festival toen heropgebouwd, om het feest toch te laten doorgaan. Wij zijn volhouders, tegen alle stormen in.

Het is ook op die allereerste editie, in 2010, dat wij de campagne ‘We are one’ hebben gelanceerd, uit protest tegen de politieke klasse, die toen absoluut de gouden medaille wilde binnenhalen voor de langste regeringsonderhandelingen ooit, samen met het wereldrecord communautaire haatzaaierij. Ons antwoord was: wij laten ons niet verdelen, samen staan wij sterker.

Beste vrienden, kijk waar we vandaag staan, in Oostende, op de elfde editie van dit unieke festival van de solidariteit. Met een ManiFiesta dat bruist van engagement en optimisme. Met een partij van 23.000 leden, overal aanwezig in het land. Met een partij die weegt op het beleid. Met een socialistisch ideaal, als antwoord op de breuken van het kapitalisme.

Lieve vrienden en kameraden. Wij gaan de boel doen bewegen. Samen draaien wij aan het rad van de geschiedenis. Niet achteruit naar splitsing, haat en verdeeldheid. Maar vooruit naar eenheid, strijd en solidariteit.

Dankjewel iedereen, voor jullie engagement.

Dankjewel om hier ook vandaag weer zo massaal te zijn.

Merci, feest van de eenheid. Merci, feest van de strijd. Merci, ManiFiesta!

Nous Sommes Un. Wir Sind Ein. Wij Zijn Een.

We. Are. One.