“We moeten de antisociale plannen van de Arizona-coalitie nú al tegenhouden”

Dag ManiFiesta!

Wow, wat een zicht! Jullie zouden jullie zelf eens moeten zien staan van hieruit. Elk jaar opnieuw is dat zo’n kippenvelmoment. Wij zijn vandaag met meer dan 15.000 mensen op het terrein!

Merci ManiFiesta!

Weten jullie wel hoe bijzonder dat is? Een heel festival opbouwen, dat perfect toont hoe de wereld zou moeten zijn? Waar elders zie je winkelbedienden, metallo’s van de autofabrieken, havenarbeiders, vuilnismannen, leerkrachten, verpleegsters en dokters, kunstenaars, jongeren, studenten, oud en jong, van verschillende afkomst, samen iets drinken, feesten en debatteren? Waar anders is dat allemaal georganiseerd door duizenden vrijwilligers?

Daar mogen we serieus trots op zijn. Ik wil hier vanmiddag dan ook beginnen met een groot applaus voor al onze vrijwilligers!

ManiFiesta, kameraden, dat is het moment om jezelf volledig onder te dompelen in hoop, en om al die warmte en strijdvaardigheid te laten binnensijpelen. Want dat gaan we nodig hebben de komende maanden. Zeker als we kijken naar de plannen van de partijen die samen een nieuwe federale regering willen vormen: de zogenaamde “Arizona”-coalitie. Met de N-VA van Bart De Wever, Vooruit van Conner Rousseau, de MR van Georges-Louis Bouchez, en met de CD&V en Les Engagés.

Die partijen hebben dus de hele zomer onderhandeld. Enkele weken geleden lekten hun plannen uit. Jullie hebben er misschien van gehoord, van de “supernota” van Bart De Wever. Veel ‘super’ is er niet aan, aan die nota.

De nota is een grootschalige aanval op de werkende klasse als geheel, op onze sociale en democratische rechten. Met niet alleen miljarden besparingen op onze pensioenen en sociale zekerheid, maar ook een aanval op onze lonen, op de arbeidsduur en op alle mogelijke vormen van solidariteit die vandaag bestaan. Die nota is een globaal plan op maat van de grote bedrijven van Voka en het VBO.

Achter alle maatregelen die Bart De Wever, Georges-Louis Bouchez en compagnie willen doorvoeren, zit een doel dat ze willen bereiken. Daar zit een duidelijke maatschappijvisie achter. Ze willen de werkende klasse verdelen en ons tegen elkaar opzetten.

Zieke werkers tegen werkers die niet ziek zijn. Werkers zonder werk tegen werkers die wel werk hebben. Werkers met een volledige loopbaan tegen werkers – vaak vrouwen – die daar niet aan komen. Werkers die in de privé werken tegen werknemerswerkers die in de publieke sectoren werken. Werkers die in België geboren zijn tegen werkers die elders geboren zijn.

Ze willen ons verdelen en ook ons isoleren, zodat we er alleen voor komen te staan.

Alleen tegenover onze baas. Alleen tegenover ons magere loon, zodat we ook alleen onze plan moeten trekken en er wat flexi-jobs bij nemen. Alleen tegenover een onhoudbaar uurrooster. Alleen tegenover ziekte en tegenover onbetaalbare private verzekeringen. Ze willen ons isoleren om ons te verzwakken.

Maar kijk eens om je heen, ManiFiesta. Gaat hen dat lukken? Ik denk het niet!

Eenheid. Diversiteit. Solidariteit. Dat is wat ik hier voor mij zie. Wat wij hier vandaag doen, dat is de nachtmerrie van Bart De Wever en Georges-Louis Bouchez.

Ze weten heel goed dat een grote kracht kan ontstaan uit onze eenheid en solidariteit. Één enkele vinger kun je makkelijk breken, maar een vuist niet. Samen kunnen we deze asociale maatregelen tegenhouden en verandering afdwingen. En we gaan dit Arizona-project tegenhouden. De eerste stap om hen te stoppen is hun plannen en leugens blootleggen. Ik geef enkele voorbeelden:

Ze beloofden minder belastingen, maar wat zien we? Ze willen de btw op basisgoederen verhogen naar 9%, en ook de accijnzen op benzine willen ze omhoog.

Ze beloofden dat werken meer zou lonen, maar wat zien we? Ze vallen de indexering van de lonen aan, ze willen de premies voor nachtarbeid deels afschaffen en ze willen ons lagere pensioenen opleggen voor langere loopbanen.

Ze hebben het over respect voor de werkende mensen, maar wat zien we? Ze willen alle beschermingsmaatregelen inzake arbeidsduur afschaffen, en komaf maken met de 8-urendag en de 38-urenweek. Ze willen dat er geen beperking meer is op hoe lang we werken. Zo worden we overgeleverd aan de wil van de werkgevers.

Het Arizona-project is een project tegen de werkende bevolking. Zo simpel is het. Wat ze met de ene hand beweren te geven met hun fiscale hervorming, nemen ze met de andere hand terug, en vaak veel meer.

Neem nu de index. De Wever en Bouchez en co willen aanpassingen doen aan de berekening van de index, zodat als de gasprijs stijgt, onze lonen niet meer zoveel mee volgen.

De werkgevers wrijven zich in de handen. Zij hebben al eens uitgerekend wat zo’n wijziging aan de index zou kunnen betekenen. Als deze maatregel al in 2022 had bestaan, dan zouden onze lonen tot 2% minder gestegen zijn. Dat is enorm! Om dat even concreet te maken: 2% minder loonindexering betekent dat een doorsnee werknemer op een volledige loopbaan tot 50.000 euro zou kunnen verliezen. 50.000 euro!

Nog een andere voorbeeld: het afschaffen van de premies voor nachtwerk tussen 20 uur en middernacht. Wie werkt er ‘s nachts? Verpleegkundigen, shiftarbeiders in de industrie, brandweerlieden, mensen die in de logistiek of in de beveiliging werken… En ga zo maar door.

Zo kreeg ik een berichtje van Lisa, die als verpleegkundige in de psychiatrie werkt. 

“Raoul, ik doe regelmatig de nachtshift van 21 uur 's avonds tot 7 uur ‘s ochtend. Ik doe mijn job met plezier, maar nachtwerk is zwaar. Als je 10 uur werkt en overdag slaapt, dan mis je een groot deel van het gezinsgebeuren. Je ontbijt als zij hun avondmaal eten. Je bent er niet om slaapwel te zeggen of even samen tv te kijken voor de kinderen gaan slapen. Je offert er veel voor op. En nu willen ze een deel van mijn nachtpremie afpakken?” 

Inderdaad, we hebben het samen met Lisa berekend: als ze vandaag zou starten, zou zij met het Arizona-voorstel ongeveer 370 euro bruto per maand verliezen. En dan hebben we het nog niet over wat zij kwijt is aan eindejaarsbonussen en vakantiegeld.

Nog een ander voorbeeld: de “pensioenmalus”. Dat betekent dat mensen die vóór de leeftijd van 66 jaar – en binnenkort 67 jaar – met pensioen gaan, gestraft worden.

Zoals Maria. Ze werkt als arbeidster in een textielfabriek, en ze doet dat al meer dan 30 jaar. Bandwerk, ook dat is hard labeur. Als Maria op haar 62ste met pensioen wil gaan, dan riskeert ze 300 euro per maand te verliezen door de plannen van de Arizona-partijen. En Maria is niet alleen. Maar liefst 7 op de 10 vrouwen riskeren honderden euro's te verliezen door dit systeem.

Is dat respect hebben voor het werk van Lisa, Maria en miljoenen andere werknemers, meneer De Wever en meneer Bouchez? Hoe durven jullie beweren dat jullie werk meer willen doen lonen? En Conner Rousseau en CD&V en Les Engagés, die stappen gewoon mee in dat verhaal...

De waarheid is dat de Arizona-partijen gewone werkende mensen aanvallen.

En ze waren al ver gevorderd met hun plannen. Ze zaten weken aan een stuk samen om hun plannen te smeden. En de ambiance zat blijkbaar goed.

“Gasten, we zijn goed bezig, hé. De verkiezingen zijn gedaan, dus nu is het moment. We gaan de btw optrekken, we gaan besparen op de pensioenen, we gaan den index aanpassen, we gaan de premies voor nachtwerk inperken en ga zo maar verder.” Het kon niet op.

Tot iemand aan de onderhandelingstafel zich plots realiseerde: “Zeg maar gasten, wacht eens even, we hebben een probleem”. “Hoezo een probleem?” “Ja, op 13 oktober zijn het nog eens verkiezingen” “Puree. Dat meende niet. Fuck, daar hebben we niet aan gedacht.” “Ons plan was zo goed, maar ja, we kunnen dat nu toch niet uitvoeren? Dan stemt er niemand nog op ons op 13 oktober”.

En toen kwam er iemand op een geniaal idee: “Hey gasten, wat als we nu eens een pauze inlassen tot 13 oktober? We steken alles even in de koelkast, en nadat de mensen gestemd hebben, leggen we alles terug op tafel.” “Excellent idee.” “Perfect, zo doen we het!” En dus duwden de traditionele partijen op de pauzeknop. Met het idee dat de mensen dom zijn en dat ze niet gaan zien wat ze van plan zijn.

Beste N-VA, MR, CD&V, Les Engagés en Vooruit denken jullie nu echt dat we dit niet doorhebben? Dat we niet weten dat deze supernota direct terug op tafel komt na de lokale verkiezingen van 13 oktober?

Wij zeggen: stop Arizona! Wij willen jullie plannen niet, we willen jullie pauze niet, we willen dat jullie plannen volledig van tafel geveegd worden. We willen respect voor onze arbeid, wij willen respect voor de werkende mannen en vrouwen van dit land.

Daarom lanceren we vandaag de petitie ‘Stop Arizona’ op www.stoparizona.be. Teken de petitie en laat ook andere mensen in je omgeving ze tekenen.

De strijd om Arizona tegen te houden, begint nu, en we gaan niet opgeven tot het gelukt is.

De gemeenteraadsverkiezingen op 13 oktober zijn dan ook een belangrijk moment om je stem te laten horen en een duidelijke boodschap te sturen naar de Arizona-partijen. Een stem op de PVDA op 13 oktober is een stem om te zeggen: wij hebben al betaald. Wij laten ons niet doen. Wij willen een andere richting uit: een sociale richting.

Want ook bij de lokale verkiezingen liggen onze ambities hoog.

Wij zijn een van de winnaars van de verkiezingen in juni. We zijn nu de vierde grootste partij van het land. Inderdaad, de vierde! En in sommige gemeenten zijn we zelfs de derde, de tweede of zelfs de eerste partij. Bij arbeiders en bij jongeren scoren we hoog. Wij zijn de partij van de hoop.

Twaalf jaar geleden zijn we doorgebroken in de grote steden: Brussel, Antwerpen, Luik, Charleroi.

Zes jaar geleden zijn we doorgebroken in de provinciehoofdsteden en heel wat centrumsteden: Gent, Leuven, Hasselt, Namen, Mechelen, Turnhout, Sint-Niklaas, Verviers...

En op 13 oktober willen we verder groeien in al deze steden en verder doorbreken in andere steden en gemeenten. We willen onze eerste verkozenen halen in steden en gemeenten als Boom, Kortrijk, Aalst, Etterbeek, Jette, Tubeke, Moeskroen, Sambreville en nog veel meer.

Wij willen het aantal verkozenen en het aantal gemeenten waar we verkozenen halen verdubbelen. We willen gaan van 150 naar 300 verkozenen en we willen vertegenwoordigd zijn in meer dan 70 gemeenteraden over het hele land. Zo kunnen we de PVDA sterker maken en nog steviger verankeren op het terrein.

En we komen natuurlijk ook op voor de provincieraadsverkiezingen, dus bijna overal in het land kunnen mensen op 13 oktober op de PVDA stemmen.

Het zijn belangrijke verkiezingen, want ook op lokaal niveau is er een fundamenteel debat. In onze steden en gemeenten is er een strijd gaande over wie beslist hoe onze steden ontwikkeld worden en voor wie. Is dat voor en door de grote bouwpromotoren en vastgoedgroepen? Moet het beleid van een stad erop gericht zijn rijkere inwoners aan te trekken? Of kiezen we voor een beleid voor en met de bewoners zelf? 

Wij kiezen altijd de kant van de inwoners. Het recht op de stad tegenover de neoliberale visie. Het recht op betaalbare en kwaliteitsvolle huisvesting. Het recht op betaalbare en toegankelijke mobiliteit. Het recht op lokale publieke diensten in elke buurt. Het recht op een menswaardig leven, vrij van armoede. 

Maar al deze rechten staan lijnrecht tegenover de belangen van de grote vastgoedgroepen die vooral luxeappartementen willen bouwen. Ze staan lijnrecht tegenover een beleid dat onze ouderenzorg wil privatiseren en investeringen in onze openbare diensten wil afbouwen.

Ik weet niet of jullie onlangs nog eens op huizenjacht zijn geweest. Veel jonge mensen hier zullen het zeker wel herkennen. Je surft vol goede moed naar Immoweb, want je gaat een appartement of een huisje vinden om je toekomst te starten.

Voor je een zoekertje tegenkomt dat echt binnen je budget past, moet je scrollen door de talloze aanbiedingen van nieuwbouwprojecten. Ik heb er eentje meegebracht: een nieuwbouwproject in Brussel, aan Tour en Taxis. Park Lane heet het, een mooi klinkende Engelse naam. Dit schrijven ze in hun advertentie:

“Park Lane, dat is wonen in het groen én aan het kanaal van Brussel!”

Tof, hé. Dat klinkt goed. Awel, wat mag dat dan kosten?

450.000 euro voor een tweeslaapkamerappartement. 450.000 euro. Maar wacht hé, wacht! Want dan staat er ook nog dit:

“Elk appartement beschikt ook over een fietsenstalling.”

Van wat is die fietsenstalling gemaakt, van diamant? Zoiets verzin je toch niet? ‘Ja meneer, je moet een half miljoen betalen voor een tweeslaapkamerappartement, maar… je hebt wel een fietsenstalling he!’

En die immowebsites staan daar VOL van.

Terwijl projectontwikkelaars alles overnemen, weigert de overheid te investeren in sociale en betaalbare woningen. De wachtlijsten blijven maar groeien. Wij willen het recht op wonen terug centraal zetten. Wij willen projectontwikkelaars dwingen om in elk groot nieuwbouwproject minstens een derde betaalbare woningen en een derde sociale woningen te voorzien.

Een stad op mensenmaat, dat is ook kwaliteitsvol openbaar vervoer. Dat betekent investeren in rusthuizen voor onze ouderen, in een voldoende groot aanbod van publieke kinderopvang. Dat betekent strijden tegen armoede en de noden van de mensen centraal stellen. Een stem voor de PVDA op 13 oktober is een stem voor zo’n warme stad op mensenmaat.

En als we het dan toch over de gemeenteraadsverkiezingen hebben, dan moet ik toch wel één stad in het bijzonder vermelden. De stad waar Bart De Wever burgemeester is en waar we bij de laatste verkiezingen op een haar na de grootste partij werden, net achter de N-VA. De stad waar het Vlaams Belang ontstond en waar wij op 9 juni de strijd aangingen met extreemrechts. Ik wil het met jullie natuurlijk hebben over Antwerpen.

Want na de verkiezingen in juni was het overduidelijk: Bart De Wever heeft een echte uitdager voor de gemeenteraadsverkiezingen. Zowel aan de dokken van de haven, als bij de jongeren en in de volksbuurten: ons programma verenigt en zorgt voor hoop en enthousiasme bij mensen die een andere politiek willen. Op 13 oktober is de keuze helder: nog eens zes jaar Bart De Wever, of eindelijk sociaal beleid met de PVDA. En als voorzitter ben ik fier dat we die strijd in Antwerpen voeren met onze lijsttrekker Jos D’Haese.

En die keuze stelt zich niet alleen in Antwerpen. Ook in Zelzate, waar wij verder willen besturen. En ook in steden als Vilvoorde en Genk, waar we na 13 oktober mee willen besturen.

En ook in Brussel, in de hoofdstad van Europa, waar we er alles gaan aan doen om in gemeenten als Sint-Gillis, Molenbeek en Vorst in een meerderheid te stappen.

Net zoals in Waalse steden als Luik en Charleroi waar we erop rekenen dat ze niet om ons heen zullen kunnen. Maar we willen in nog meer gemeenten proberen om de bestaande meerderheden te breken, denk maar aan Seraing, Herstal en Moeskroen. Want ook op lokaal vlak willen we niet weten van de besparingspolitiek van MR en Les Engagés.

Door mee te besturen en verandering af te dwingen, willen we onze partij nog meer verankeren en op lokaal vlak aantonen dat er alternatieven mogelijk zijn.

Dat zal natuurlijk alleen maar mogelijk zijn als we erin slagen om een sterke basis uit te bouwen en voldoende krachtsverhoudingen te ontwikkelen.

Wil jij ook een stad op mensenmaat? Versterk dan de sociale golf. Want ook tijdens de lokale verkiezingen bouwen wij aan een campagne van onderuit.

In juni werd onze campagne gedragen door meer dan 20.000 mensen. In oktober willen we nog beter doen. Met hoe meer we zijn, hoe sterker we staan. Enkel met jullie hulp wordt de PVDA ook bij de lokale verkiezingen een van de winnaars. Samen maken we het verschil!

Kameraden, ik spreek hier nu al een hele tijd over hoop. Over solidariteit. Over verzet. Drie begrippen die een aantal duizenden kilometers hiervandaan meer betekenis hebben dan ooit.

Ik spreek natuurlijk over de genocide in Gaza. Zoals mijn kameraad Peter Mertens het goed verwoordde: dit is geen oorlog, maar een genocide.

Iedereen ziet de verschrikkelijke beelden. Die huilende vader die rouwt om zijn pasgeboren tweeling die stierf terwijl hij aangifte deed van hun geboorte. Peuters met geamputeerde benen. Honger en ziekte. En onlangs een nieuwe uitbraak van polio, waardoor kinderen voor de rest van hun leven verlamd kunnen raken. En het blijft bommen regenen op de Palestijnse bevolking. Het houdt niet op. De apartheidsstaat Israël zet zijn misdadige politiek gewoon verder.

Dit is een genocide. Wijk na wijk, school na school, ziekenhuis na ziekenhuis.

En er zijn veel woorden, maar geen daden. Want wat Israël ook doet, het wordt met rust gelaten, door zijn bondgenoten, door degenen die zijn leger financieren.

De Verenigde Staten spreken al maanden over “een akkoord voor een staakt-het-vuren”. Maar tegelijkertijd sturen ze voor 20 miljard dollar wapens naar Israël. Wapens die Palestijnen zullen vermoorden, bommen die zullen vallen op huizen van bange gezinnen. Hoe durven de Verenigde Staten het woord ‘vrede’ nog te gebruiken? De Verenigde Staten dragen actief bij aan de genocide aan Gaza. Dat is de bittere waarheid.

Maar het is niet zo dat de regeringen in Europa en België iets heel anders doen. Na elf maanden van bloedvergieten hebben ze nog geen enkele ernstige sanctie genomen. De Belgische regering heeft geen wapenembargo ingevoerd. Ze hebben geen einde gemaakt aan de straffeloosheid van de Israëlische regering.

Israël pleegt een genocide op Palestina. Ik weet zeker dat terwijl ik hier sta jullie dezelfde woede voelen als ik. Dat jullie ook beelden hebben gezien, en krantenkoppen hebben gelezen waar je stil van wordt. En misschien hebben jullie ook weleens machteloosheid gevoeld, of wanhoop. Omdat we tegenover grote machten staan.

Maar vergeet dit niet: overal ter wereld komen mensen op straat en ze blijven dat doen. Ook in België. Ook nu en in de komende weken. Mensen die nog nooit eerder zijn gaan betogen, staan nu op, en weigeren terug te gaan zitten. Ze zeggen: we moeten nu in actie komen om deze genocide te stoppen.

Op die manier kon de oorlog in Vietnam in de jaren '60 en '70 worden gestopt. Op die manier kwam er in de jaren '80 en '90 een einde aan het apartheidsregime in Zuid-Afrika. En op die manier zullen we uiteindelijk ook het bloedvergieten en het koloniale beleid van Israël stoppen.

Free Free Palestine!!

Zoals de grote Palestijnse dichter Mahmoud Darwich het verwoordde:

“We lijden aan een ongeneeslijke ziekte, namelijk hoop. Hoop op bevrijding en onafhankelijkheid. Hoop op een normaal leven waarin we geen helden zijn, maar ook geen slachtoffers. Hoop om onze kinderen zonder gevaar naar school te laten gaan. Hoop dat onze dichters de schoonheid van de kleur rood opnieuw zullen zien in de rozen, in plaats van in bloed. Hoop dat deze grond opnieuw zijn oorspronkelijke naam zal vinden: grond van liefde en vrede. Bedankt om samen met ons de last van die hoop te dragen.”

Ik wens jullie, vrienden en kameraden, dat jullie, hier en overal, samen die hoop dragen.

Bedankt, ManiFiesta.