Wat te denken van Vivaldi’s asiel-deal?
PVDA-fractieleidster in de Kamer Sofie Merckx reageert op de asiel-deal van de Vivaldiregering.
Mensen zouden niet hoeven te vluchten.
Daarover rept de regering – opnieuw – met geen woord. Niemand laat zijn of haar familie, land en herinneringen voor het plezier achter. Integendeel: mensen worden gedwongen om te vluchten. Kijk maar naar Afghanistan. Syrië. Yemen. Allemaal landen waar mensen op de vlucht moeten voor oorlogen, gestart (of actief gesteund) door Westerse regeringen. Geen woord hierover. Het lijkt wel taboe. Nochtans: zolang er oorlog, economische uitbuiting en klimaatverandering zijn, zullen er vluchtelingen zijn.
Bed, bad, brood.
het zijn deze elementaire basisbehoeften die de regering al 18 maanden niet kan garanderen voor mensen op de vlucht. Welk perspectief biedt dit akkoord op korte termijn? Er is sprake van een containerdorp van 600 containers. Maar die zouden er pas deze zomer komen? Wat met mensen die VANDAAG (en dat al maandenlang) buiten in de vrieskou slapen?
Er komt een wettelijk verbod om kinderen op te sluiten in gesloten centra.
Eindelijk. Daar pleiten wij samen met heel wat terreinorganisaties al heel lang voor. Maar eerlijk: dat stond al sinds 2020 in het regeerakkoord…
De ‘asiel-deal’ boekt maar weinig vooruitgang.
Na anderhalf jaar crisis liggen er nu wat halfslachtige oplossingen op tafel die er opnieuw niet in slagen de wet te respecteren. Het is eerder een allegaartje van eerder gemaakte beloften die nu van onder het stof gehaald worden. Geen reden tot applaus, want we kennen de reputatie van deze regering: veel woorden, weinig daden.
Repressieve maatregelen worden verder versterkt.
Bijvoorbeeld als het gaat over gedwongen terugkeer. Deze regering verspreidt liever verhalen over "bébé-papiers" (papieren baby's, kinderen waar mensen een erkenning voor vragen om gezinshereniging mogelijk te maken) en zet mensen op tegen vluchtelingen, vooral om de aandacht af te leiden van het echte taboe in onze samenleving: de opstapeling van de rijkdom aan de top van de samenleving. Mensenrechten lijken ergens onderaan de prioriteitenlijst te bengelen. ‘Streng maar rechtvaardig’, wordt ‘streng en meedogenloos’. In plaats van werk te maken van een menselijk opvangbeleid, gaat de ontmenselijking verder.
