Waarheen met Syrië na Assad?
Na de val van het autoritaire Assad-regime gaan Syrië en de regio een onzekere toekomst tegemoet. Sturen de VS aan op een scenario zoals in Irak of Libië, met verschillende milities die elkaar bekampen, en een land in chaos? Onze Europese volksvertegenwoordiger Marc Botenga analyseert.
Israëlische bombardementen vernietigen momenteel wat overbleef van het Syrische leger. Israël maakt ervan gebruik om hun bezet gebeid in Syrië verder uit te breiden. Israëlische tanks rollen het land binnen. Ook Turkse and Amerikaanse troepen bezetten nog steeds een deel van het land.
De bombardementen van de VS gaan ook door, zelfs na de vlucht van Assad. Sturen ze aan op een scenario zoals in Irak of Libië, met verschillende milities die elkaar bekampen, en een land in chaos?
Na het omverwerpen van Saddam Hoessein in Irak, en Moe'ammar Khaddafi in Libië vielen die landen ten prooi aan gewapende milities en terroristische groepen. Irak blijft een diep verdeeld land. Van de Libische staat blijft nauwelijks iets over. Dat scenario mag zich in Syrië niet herhalen.
Tezelfdertijd legde het Westen Syrië een moordend embargo op. Assad zelf zal er geen boterham minder om gegeten hebben, maar voor de gewone Syriër waren de sociale gevolgen dramatisch.
Het land is er slecht aan toe. Toen Assad in 2011 betogingen tegen zijn regime brutaal en gewelddadig onderdrukte, intensifieerden de Verenigde Staten en andere NAVO-landen, de Golfstaten en Turkije hun steun aan de oppositie en stuurden ze massaal wapens naar allerlei rebellengroepen, waaronder zelfs groepen gelinkt aan Al Qaeda. Assad kon enkel in het zadel blijven omdat Rusland en Iran het Syrische leger kwamen steunen.
Het land werd zo jarenlang het strijdtoneel van een zogenaamde proxy-oorlog. Sindsdien bleef Syrië gefragmenteerd. Het Assad-regime controleerde een groot deel, maar ook de VS en Israël bleven ieder een stuk van het land bezetten en creëerden er de ruimte voor rebellen om zich opnieuw te versterken.
Tezelfdertijd legde het Westen Syrië een moordend embargo op. Assad zelf zal er geen boterham minder om gegeten hebben, maar voor de gewone Syriër waren de sociale gevolgen dramatisch. Bovendien bleef Israël het land regelmatig bombarderen.
Syrië heeft nood aan vrede en eenheid. Zolang buitenlandse krachten er hun schaakbord van maken, heeft de vrede of democratie geen kans.
De Israëlische premier Netanyahu klopte zich al op de borst dat zijn offensieven tegen Iran en tegen Hezbollah in Libanon, Assad de genadeslag toebrachten. Hij voegde er direct aan toe dat Israël nu voor eeuwig de Syrische Golan zou bezetten.
Israël wil ook vermijden dat Syrië verder de Palestijnse zaak steunt, of zelfs maar kan steunen. Daarom wil Tel Aviv een zwak Syrië. Op de achtergrond speelden de Golfstaten en uiteraard ook de VS, die verschillende fracties van de rebellen steunen, een belangrijke rol.
Syrië heeft nood aan vrede en eenheid. Zolang buitenlandse krachten er hun schaakbord van maken, heeft de vrede of democratie geen kans. Alle buitenlandse machten moeten hun troepen uit Syrië terugtrekken en de bombardementen en inmenging te stoppen.
Op dit moment gaat onze steun naar alle Syrische krachten die zich inzetten om een nieuw, eengemaakt Syrië op te bouwen waarin de culturele en religieuze diversiteit kan bloeien, met een sterk gezag over het gehele grondgebied. Enkel zo kan Syrië een baken worden van hoop in een veelgeplaagde regio.
