Raoul Hedebouw: "Het idee van "socialisme 2.0" wint aan kracht: een andere samenleving is mogelijk"

(La Libre Belgique, 14 april 2020)

"Textielbedrijven zouden verplicht moeten worden om maskers te vervaardigen. Maar we gaan hetzelfde probleem hebben met de productie van vaccins: Johnson&Johnson kondigt nu al aan dat het een soort monopolie zal hebben op dit gebied en zo miljarden dollars aan winst zal binnenrijven. Maar waar komt het grootste deel van onze kennis in de strijd tegen de gezondheidscrisis vandaan? Universiteiten, openbare instellingen. Deze crisis vernietigt het neoliberale idee, dat ons al jaren voorhoudt dat de mens een wolf voor de mens is en dat de concurrentie tussen mensen de motor van de vooruitgang is. Dat is niet waar. Vandaag zien we werknemers en overheden samenwerken, zonder concurrentie, op het gebied van onderzoek, in de gezondheidszorg".

(...)

"De echte vraag is voortaan: Naar wie zullen die miljarden gaan? De grote bedrijven, de luchtvaartmaatschappijen, de grote monopolies? Of naar openbare bedrijven, naar groene energie, de wetenschappelijke sector die in staat is om pandemieën te beheren, de gezondheidszorg? Daar ligt het fundamentele debat. Op dit moment wordt gekozen voor de optie om grote spelers te helpen, maar zo slaan we de verkeerde weg in. Voor onze ogen speelt zich een ware klassenstrijd af over de vraag wie de economische gevolgen van het coronavirus zal betalen.

interviewer: Wat denk je?

Alle traditionele partijen kondigen aan dat we niet meer zullen kunnen leven als voorheen, dat de mensen onvermijdelijk hun verantwoordelijkheid moeten opnemen. Ik ben het helemaal niet eens met deze stelling. Na de oorlog heeft Duitsland een vermogensbelasting ingesteld die nog hoger is dan de belasting die de PVDA voorstelt. We moesten aan geld geraken. Onze "coronataks" van 5% op vermogens van meer dan 3 miljoen euro is een pragmatische belasting om de rijksten te laten betalen in plaats van de kleine man. We hebben die miljarden nodig om de schulden van de overheid af te lossen. "

(...)

"Het "socialisme 2.0" idee wint wereldwijd aan kracht: een andere samenleving is mogelijk. Op Europees vlak moeten de stichtingsverdragen ter discussie gesteld worden. Europa heeft 63 richtlijnen aan de lidstaten uitgevaardigd met het verzoek hun investeringen in de gezondheidszorg te verminderen en de sector te liberaliseren. De arbeidersklasse kwam uit de Tweede Wereldoorlog met een zeer gunstige krachtsverhouding, waardoor het mogelijk werd bepaalde sectoren aan de wet van vraag en aanbod te onttrekken" .
"Een tijdelijke nationalisatie betekent het tijdelijk collectiviseren van schulden, om nadien de winsten terug te privatiseren... Het is duidelijk dat dat niet oké is. De crisis toont aan dat belangrijke sectoren definitief uit de markt moeten worden gezet. De gezondheidssector is het meest flagrante voorbeeld. Mondiaal domineren drie multinationals de vaccinatiesector. Nooit eerder in de geschiedenis was er zo'n machtsconcentratie, nog nooit was de mensheid zo afhankelijk van de goodwill van een paar aandeelhouders. De kracht van Rome was kattenpis naast de kracht van een raad van beheer als die van Johnson&Johnson. Het is tijd om onze economie te democratiseren, en om dat te doen zijn definitieve nationalisaties essentiële instrumenten. "

(...)

"Er is een paradigmaverschuiving gaande omtrent de trots van de arbeidersklasse. Lang overheerste het geloof dat de essentiële en dynamische krachten van onze economie de ingenieurs en de industriëlen waren. Maar eigenlijk klopt dat helemaal niet. Wie maakt het mogelijk om de wereld draaiende te houden in de huidige context? De arbeidersklasse in de ruimste betekenis van het woord. Ik voel dat de sociale klassentrots een grote comeback maakt. Daarbij denk ik aan de vuilnismannen, de verpleegkundigen, al die mensen die trots zijn dat ze blijven werken, trots om solidair te zijn, trots om offers te brengen ... Afgelopen jaren werd smalend gedaan over de werkende klasse. Nu nemen de media interviews af van verpleegkundigen, poetshulpen. Ik krijg er kippenvel van als ik deze veranderende kijk op de wereld van de arbeid zie. Er zal een pre- en een postcoronavirustijdperk zijn."