Nieuwjaarsspeech Raoul Hedebouw: “De Arizona-regering is een afbraakregering”

Niemand kan vandaag nog rond de PVDA. We zijn een fiere partij. Een fiere partij die vorig jaar twee verkiezingen heeft gewonnen. Daar kunnen we echt wel fier op zijn. We hebben de kracht van de partij verder uitgebouwd op het terrein, we zijn in meerderheden geraakt – in Bergen, in Molenbeek, ook in Vorst natuurlijk. We zijn fier op onze schepenen, die hier vandaag aanwezig zijn.

De partij is in alle delen van het land gegroeid. Bedankt! Het is dankzij jullie werk, dat van al onze militanten, van al onze leden op het terrein. De PVDA groeit en wordt een grote sociale kracht. In 2025 zullen politici met die kracht rekening moeten houden.

Ik kan deze nieuwjaarsspeech niet anders beginnen dan met de onderhandelingen die bezig zijn op federaal niveau. De fameuze Arizona-regering waarover jullie al hebben gehoord, de mogelijk toekomstige regering. En ik hoor Bart de Wever altijd met hetzelfde liedje afkomen. Ik zal hem even citeren, want hij zal weer zeggen dat ik zijn echte woorden niet gebruik, dus ik ga het gewoon voorlezen.

Wat zegt Bart De Wever in de pers, beste kameraden? Ik citeer hem: “We kunnen gewoon geen cadeaus meer uitdelen. Integendeel. We gaan er moeten afpakken. Verworvenheden zullen worden teruggeschroefd, evidenties op de helling gezet. Er zal langer moeten worden gewerkt. Er zal een flexibeler arbeidsrecht moeten komen. Pensioenrechten zullen moeilijker opgebouwd worden dan vroeger. Sorry, maar het kan niet anders.”

Wat is dat nu voor een gedoe, Bart De Wever? De hele campagne hebben ze gezegd: we moeten de mensen helpen, koopkracht versterken, enzovoort. Maar eigenlijk willen ze gewoon afpakken, in drie belangrijke dossiers.

Ten eerste willen ze weer eens de lonen van de werkende klasse blokkeren voor de komende jaren. Maar anderzijds natuurlijk de zakken van aandeelhouders verder vullen. Dat is de eerste aanval die ze willen doen. Ten tweede willen ze een aanval doen op de index. Ze willen die een beetje herberekenen op een jaar en niet meer op drie maanden. Dat gaat dus honderden euro's per jaar kosten voor de werkende klasse. Dat is voor ons een diepgaand probleem van respect.

De hele campagne hebben ze gezegd dat we de koopkracht van de mensen vooruit moeten helpen. Maar als ze dan aan het onderhandelen zijn, willen ze de koopkracht van de werkende klasse weer aanvallen. Dat is voor ons ontoelaatbaar, kameraden, dat zeggen we duidelijk.

De tweede grote aanval die ze willen lanceren, is gericht tegen de pensioenen van werknemers. Tijdens de hele campagne heeft Georges-Louis Bouchez gezegd dat hij de koopkracht van werknemers wilde verhogen. Maar de eerste maatregel die nu op tafel ligt, is knippen in de pensioenen van werknemers. Dat is onaanvaardbaar. Voor rechtse politici, met een netto pensioen van 8.000 euro per maand, is dat makkelijk. Met een bruto loon van 18.000 euro ook.

Maar voor de werknemers? Hoe kan je vandaag aan leerkrachten, brandweerlui, politiemensen, aan al die werknemers die de rijkdom van ons land produceren, zeggen dat hun pensioenen te hoog zijn? Voor ons is dat onaanvaardbaar, en wij organiseren het sociaal verzet tegen die maatregel.

Die aanvallen geven mij kippenvel. Eén op de vier werknemers – en dan vooral vrouwen, want zij worden het hardst getroffen – zullen hun minimumpensioen verliezen. Politici die een maximumpensioen krijgen, zeggen aan werknemers dat zij hun minimumpensioen zullen verliezen.

Dat is wat in deze samenleving fout loopt. Ze zullen ons altijd zeggen dat het onbetaalbaar is, dat er geen geld is, enz. Altijd hetzelfde liberale liedje. Maar het probleem zit niet op het niveau van de uitgaven in de sociale zekerheid, maar op het niveau van de inkomsten.

De afgelopen jaren hebben rechtse politici, met de tax shift van Charles Michel, miljarden euro's weggesneden uit de sociale zekerheid. Dat zou jobs creëren en zichzelf terugverdienen. Het beruchte "terugkeereffect", zoals zij het noemen. Je haalt één euro weg en je krijgt er twee voor terug. Alleen rechtse politici geloven daarin. Het is door hun liberale beleid dat de sociale zekerheid ondergefinancierd is, niet door de pensioenen van de werknemers. Wij zullen vechten voor budgettaire alternatieven.

Derde aanval: tegen onze democratische rechten. Ze voelen dat de sociale beweging steeds sterker wordt. En wat leggen ze op tafel? Antidemocratische maatregelen om de sociale beweging het zwijgen op te leggen. Ik heb het natuurlijk over de anti-betogingswet, die we met de sociale beweging hebben tegengehouden, met een breed front van vakbonden en milieuorganisaties. In het parlement hebben onze arbeiders-volksvertegenwoordigers tegen deze anti-betogingswet gestreden, zodat ze uiteindelijk moest worden ingetrokken. Maar nu willen rechtse partijen hun aanvallen opnieuw lanceren.

Deze rechtse partijen willen ook de vakbonden rechtspersoonlijkheid geven. Ze willen dat vakbondsafgevaardigden minder bescherming krijgen en met ontslag bedreigd worden als ze zich teveel uitspreken op hun werk.

Ze kunnen rekenen op het verzet van de PVDA en de sociale beweging tegen deze antidemocratische aanvallen.

Wie heeft volgens jullie de prijs van grootste charlatan van 2025 gewonnen? Georges-Louis Bouchez, uiteraard.

Tijdens de hele verkiezingscampagne zei de voorzitter van de MR: "Ik zal de koopkracht van de werknemers verzekeren." Hij beweert dat hij degenen die werken, wil waarderen. En wat wil hij samen met Bart De Wever doen? Exact het tegenovergestelde. In de pers zegt Bart De Wever, die met Georges-Louis Bouchez heeft onderhandeld, heel duidelijk dat we "langer zullen moeten werken, op een meer flexibele arbeidsmarkt, met strengere voorwaarden om toegang te krijgen tot het pensioen”.

Kortom, deze politici hebben tijdens de verkiezingscampagne precies het tegenovergestelde gezegd van wat ze nu in de praktijk doen. Ze willen de lonen blokkeren en de pensioenen aanvallen. Wij zeggen duidelijk tegen de Georges-Louis Bouchez' van deze wereld dat we deze maatregelen niet zullen laten passeren. Jullie hebben geen legitimiteit om dit door te voeren.

De Arizona-regering zal een regering zijn die onze sociale verworvenheden afbreekt. Wij zijn het daar niet mee eens en zullen ons verzetten.

De werkende klasse moet het vertrouwen in zichzelf herwinnen. We moeten begrijpen dat we veel sterker zijn dan we denken. Het is onze klasse die de rijkdom van dit land produceert en alle diensten levert. En zij daarboven zijn veel zwakker dan ze zich voordoen.

We moeten onze kracht zowel op straat als in het parlement tonen, want wij hebben gelijk. Het is precies daarom dat zij de sociale beweging willen criminaliseren, door terug te komen met hun anti-betogingswet, door de vakbonden rechtspersoonlijkheid te geven, enz.

In 2025 zullen wij de afbraakregering, de regering-Arizona, terugdringen.

Dat is trouwens een van de redenen waarom ze er niet in slagen de Arizona-regering te vormen. In de kamer waar ze onderhandelen, moet het een beetje kil zijn. Met alle rechtse partijen aan tafel is het vast niet echt warm. Ze voelen waarschijnlijk ook de hete adem van de sociale beweging die langs het venster of onder de deur binnenkomt.

Waarom komen ze niet tot een akkoord? Omdat het sociaal verzet sterk is, omdat de PVDA sterk is en omdat we zullen blijven vechten.

Daarom, beste vrienden, gaan er ook bepaalde taboes in ons land moeten sneuvelen. Eén van die grote taboes is de superrijken doen betalen.

Het is gewoon niet te doen, elke keer als er discussie is over de superrijken doen betalen, probeert Bart De Wever altijd verwarring te zaaien. Het gaat bij hen eigenlijk over de middenklasse. Als zij de superrijken zeggen, dan willen ze de middenklasse doen betalen. Nee, het gaat erom de 1% rijksten te doen betalen. De echte superrijken, daar gaat het over. Het zijn zij die de laatste jaren rijker zijn geworden, niet de werkende klasse. En dus moet het gedaan zijn met die symboolpolitiek als het over de rijken gaat.

Heb je gehoord van de budgetaire discussie? Eén derde van wat er bespaard moet worden, mag gebeuren via nieuwe inkomsten. Eén derde. En van dat ene derde kan nog eens één derde van de grote vermogens komen. Dus één negende zal van de grote vermogens komen. Acht negenden zullen van de werkende klasse komen.

Dat zijn wij bij de PVDA beu. Beu dat het altijd hetzelfde is. Symboolpolitiek als het erom gaat de grote vermogens te doen betalen, en altijd harde en koude politiek als het voor de werkende klasse is. Dat is voor ons gedaan, kameraden.

Dat is ook mijn boodschap aan Conner Rousseau vandaag. Nee, Conner, een vermogensbelasting is geen kwestie van symboolpolitiek. We hebben geen nood aan een symbool om de pil te doen slikken. Want dat is de redenering van Conner Rousseau. Als de rijken een beetje bijdragen, kunnen de lonen van de werkende klasse geblokkeerd worden. Als de rijken een beetje bijdragen, kunnen de pensioenen van de werkende klasse aangevallen worden. Als de rijken een beetje bijdragen, kunnen er antidemocratische maatregelen genomen worden tegen de vakbonden en het middenveld.

Nee, Conner Rousseau, daar gaat het niet over. Een miljonairstaks is een echt budgetair alternatief. We moeten miljarden halen bij de superrijken om onze sociale politiek te vrijwaren.

Het gaat niet om een snufje, het gaat niet om een symbool om de pil te doen slikken. Dat zal ons gewoon totaal in de mist brengen. De discussie gaat vandaag over een echte rijkentaks, een miljonairstaks die alleen de superrijken treft en niet de middenklasse. Zodat we kunnen verzekeren dat de pensioenen en de koopkracht van de werkende klasse gevrijwaard worden. Daar gaat de discussie over, kameraden.

Hetzelfde voor Maxime Prévot en Georges-Louis Bochez, die in koor zeggen dat we allemaal inspanningen zullen moeten leveren. De waarheid is dat het altijd de werknemers zijn die betalen. Vorige week zei Maxime Prévot, voorzitter van Les Engagés, op televisie dat de maatregelen onvermijdelijk voor wat tandengeknars zullen zorgen. En Georges-Louis Bouchez van de MR zei dat we hervormingen nodig hebben die moed zullen vragen.

Maar nee, Georges-Louis Bouchez, de werknemers laten betalen is niet moedig. Echt moedig is het geld halen waar het zit, bij de superrijken. Het is de rijkste 1% die rijk is geworden ten koste van de werknemers.

Een echte miljonairstaks kan vandaag de sociale zekerheid veilig stellen. Geen symbolische belasting die alleen bedoeld is om de pil voor werknemers wat makkelijker te doen slikken, maar een échte vermogensbelasting. Daarmee kunnen we een budgettair alternatief bieden, de pensioenen financieren en de wereld van de arbeid financieren. Dat is de strijd die we de komende weken zullen voeren.

We moeten het ideologische fundament begrijpen van al die rechtse partijen die altijd opnieuw afkomen met het verhaal dat er geen alternatief zou zijn.

Tina, Tina, Tina. Al tientallen jaren is er nooit iets anders bedacht. En wie dat het beste verwoordt, is natuurlijk Bart de Wever. Hij zegt duidelijk in de pers, ik citeer hem opnieuw: "Het buffet aan maatregelen dat op tafel staat, daar gaan we het mee doen. Daar komen geen nieuwe schotels bij. Hoogstens zal er nog een beetje peper op de ene plat worden gestrooid en wat zout op de andere. Het kan niet anders." Tina, Tina, Tina. There is no alternative.

Al 40, 50 jaar komen alle rechtse partijen met hetzelfde liedje af. Begrotingstekort? Er is geen alternatief, we moeten besparen, besparen, besparen. Crisis in de industrie? Er is geen alternatief, we moeten de lonen blokkeren. Wapenwedloop en militaire escalatie in de wereld? Er is geen alternatief, we moeten meer investeren in het leger. Altijd dezelfde recepten. De ouderen in de zaal herinneren zich nog wel de regering Martens-Gol, in de jaren 80. Wat zei die? Er is geen alternatief, er moet bespaard worden, de lonen moeten geblokkeerd worden. Gewoon ongelooflijk. Dezelfde ouderwetse recepten.

Het is tijd om een andere weg op te gaan. Er zijn alternatieven, beste kameraden. We hebben nog nooit zoveel rijkdom geproduceerd in ons land. Er is geld om onze lonen en onze pensioenen te betalen. Het is perfect mogelijk om onze ouderen een fijn levenseinde te garanderen en niet alleen maar te besparen.

Vandaag betalen wij 11,5% van ons binnenlands product aan pensioenen. De ramingen zeggen dat in 2050, wanneer de pensioenkost op het hoogste niveau zal zijn, de pensioenen 13,5% van ons binnenlands product zullen kosten. Dat is exact wat vandaag landen als Finland, Frankrijk en Oostenrijk al betalen voor pensioenen. Dus waarom zouden wij over twintig jaar niet kunnen doen wat Frankrijk, Oostenrijk en Finland vandaag al doen? Het is een kwestie van prioriteiten, kameraden.

Hetzelfde voor de industrie. We moeten stoppen met denken dat we met de lonen van de 19de of de 20ste eeuw de oplossingen kunnen vinden voor de 21ste eeuw. Ons probleem in de industrie zijn helemaal niet de lonen. Het probleem in onze industrie zijn de energieprijzen, en het feit dat politici de macht hebben gegeven aan de Electrabels van deze wereld, die woekerwinsten maken. Daar ligt het probleem. Het probleem ligt bij de investeringen in nieuwe technologie en onderzoek. Daar ligt het probleem van Europa. Dus niet weer eens de werkende klasse aanduiden als een probleem.

Beste vrienden, beste kameraden, er zijn alternatieven. Ook voor de wapenwedloop. Denken dat meer wapens kopen vrede brengt, wordt door de geschiedenis weerlegd, beste vrienden. Meer wapens brengen gewoon meer oorlog. Daarom moeten wij vandaag dat Tina – there is no alternative – aan de kant schuiven. There is an alternative. Daar gaan we voor, kameraden.

Daarom moeten we geloven in onszelf, in onze kracht. We moeten vandaag geloven in de kracht van verzet. We moeten geloven dat een andere wereld mogelijk is.

En ik kan hier vandaag ook niet nalaten om te spreken over het Palestijnse volk. Een volk dat slachtoffer is van genocide. Een volk waar de westerse machten naar kijken en dan zeggen dat ze niets kunnen doen. Ze zijn de eersten om sancties te eisen tegen elk land dat een internationale wet overtreedt. Maar tegen Israël doen ze niets. Dat is pure hypocrisie van de westerse machten.

Met de PVDA accepteren we dit fatalisme niet. Wij accepteren niet dat het Palestijnse volk in de steek wordt gelaten. We zullen blijven strijden tegen de genocide en voor echte sancties tegen Israël. Ik nodig jullie alvast uit om op zondag 26 januari in de straten van Brussel mee de strijd verder te zetten, in solidariteit met het Palestijnse volk.

Er moet een echt alternatief op poten worden gezet, kameraden. Wij moeten terug hoop uitstralen. Niet alleen een beetje peper en zout, zoals Bart de Wever zegt. Nee, we hebben een heel ander menu nodig. Wij hebben nood aan hoop.

Je voelt vandaag dat de wereld aan het kantelen is. Het idee dat de superrijken moeten betalen, is populairder dan ooit. Dat zie je in de peilingen in Europa. Zeven mensen op de tien zijn voorstander om de superrijken meer te doen betalen. Je ziet het ook met de beslissing van Brazilië om in het kader van de G20 specialisten aan het werk te zetten om een rijkentaks op wereldvlak te realiseren.

En zoals Victor Hugo zei: niets is krachtiger dan een idee waarvoor de tijd rijp is. Twintig jaar geleden stonden wij hier alleen mee, nu zijn er meer en meer mensen bezig rond het idee om de superrijken te doen betalen. Dat geeft ons hoop.

De verzetsbeweging wordt steeds breder. Kijk naar de leerkrachten die zich de afgelopen weken hebben gemobiliseerd en die de strijd blijven voeren, of de jongeren die vandaag de straat opgaan voor een ander mondiaal evenwicht, de arbeidersklasse die zich organiseert en haar trots voelt terugkeren.

Maandag 13 januari zullen we met veel meer mensen dan verwacht in de straten van Brussel staan. Waarom? Omdat steeds meer werknemers beseffen dat de wereld niet langer zo kan blijven draaien. Dat het niet normaal is dat we in een wereld met zo’n geavanceerde technologie, waarin we het geluk van de mensheid zouden kunnen garanderen, waarin zoveel solidariteit tussen volkeren mogelijk is en waarin communicatiemiddelen zo breed toegankelijk zijn, we daar nog steeds niet van profiteren.

Waarom niet? Omdat een klein deel van deze wereld, de rijkste 1% en de politici die hen volgen, maar aan één ding denkt: de economische macht behouden, steeds rijker worden en het volk verdelen. Dat is wat ze daarboven willen doen: verdelen om te heersen. Werknemers met en zonder migratieachtergrond tegen elkaar uitspelen. Jongeren en ouderen tegen elkaar opzetten. Vlamingen en Walen tegen elkaar afzetten. De volkeren van het Zuiden tegenover die van het Noorden plaatsen. Mannen en vrouwen tegen elkaar uitspelen.

Dat alles met maar één doel: onze kracht verminderen. Steeds meer mensen beseffen dat rechtse partijen, figuren als Trump, Elon Musk en co, er alleen zijn om de rijkste 1% te dienen.

We zien het in de Verenigde Staten: daar worden mensen van de rijkste 1% rechtstreeks minister. Ze gaan niet eens meer via politici, ze doen het direct zelf vanuit de regering. Het is het verzet tegen die situatie dat we moeten organiseren.

De PVDA heeft vorig jaar tijdens de verkiezingen echt een grote vooruitgang geboekt. We hebben onze zetels in Vlaanderen verdubbeld. We zitten in meerderheden in Bergen, Vorst en Molenbeek. We hebben meer en meer leden overal in het land. Veel mensen verwachten van ons dat wij de hoop belichamen.

Het verzet, dat mooie verzet, de warmte die jullie allemaal belichamen, de diversiteit van generaties, van origine, van de regio’s, ... Dat is onze kracht, kameraden. Wij, de werkende klasse, produceren de rijkdom. Ik ben trouwens ook heel fier dat we zoveel jongeren en arbeiders naar de parlementen hebben gestuurd.

Voor ons is dat geen klein detail. Het is de trots die we vandaag belichamen. De werkende klasse moet in al haar diversiteit vertegenwoordigd zijn in de parlementen. En dat voelen de rechtse politici. Ze slagen er niet in om een akkoord te bereiken voor de Arizona-regering omdat ze de hete adem van het sociale verzet voelen, die ook door de PVDA in de parlementen wordt belichaamd, om echte weerstand te bieden tegen deze afbraakregering.

Die afbraakregering van Bart de Wever en Georges-Louis Bouchez, daar willen wij niets van horen. De hoop van 2025 zal uitstralen, vooral op straat in de weken die komen. Elke dertiende van de maand is er een mobilisatie van alle vakbondsorganisaties in het land. Dat is positief.

Er wordt vaak gezegd: ja maar, er is nog geen regering. Ja, maar de laatste twintig jaar, toen er een regering was en de wetten gestemd werden, was het te laat. En nu zou het te vroeg zijn? Nee, het is nu het moment. Ze zijn nu aan het onderhandelen, het is nu dat we kunnen winnen, beste kameraden. Daar gaan we voor.

Gelukkig 2025! Dat de trots van de werkende klasse opnieuw mag stralen. Wij gaan door!