In memoriam Johnny Coopmans

Johnny,

je overlijden maakt ons allemaal verdrietig. Je vrienden, je kameraden, je strijdmakkers. Je was vlot en joviaal, een gedroomde gesprekspartner. Natuurlijk had je een scherpe mening over alles wat te maken heeft met de politiek, de vakbond of het sociaal leven. Maar ook over cultuur, geschiedenis, de manier waarop mensen functioneren en leven.

Je was verslaafd aan sociaal contact. Wie je pad kruiste, kon niet anders dan de warmte en het respect voelen die je uitstraalde. Je had contact met enorm veel arbeiders en syndicalisten in het hele land. Vooral in Luik en Charleroi. Als ze het moeilijk hadden, konden ze op jou en je solidariteit rekenen.

De lijst van fabriekspoorten waar jij in de loop van je leven hebt gestaan, is lang. Splintex, Caterpillar, Bridgestone, Carsid, ... je stond op de eerste rij om de wereld van de werkende mensen, hun werkomstandigheden en het behoud van banen te verdedigen. Je verdedigde al lang het idee dat de werkende mannen en vrouwen de "essentiële" leden van de samenleving zijn.

Al op zeer jonge leeftijd verliet je de universiteit om je onder te dompelen in de realiteit van de textielarbeiders in Gent. Voor je je in Charleroi kwam vestigen, heb je je jarenlang in Luik voor de PVDA ingezet. Raoul Hedebouw, woordvoerder van de PVDA en zelf uit Luik, weet hoe belangrijk het werk was dat jij en je kameraden hebben verricht: "Het is zeer simpel, zonder hen zou er vandaag geen PVDA zijn in Luik, in Wallonië en in België."

Hij herinnert zich nog hoe je hem, toen hij nog voorzitter was van de PVDA in Luik, in je eigen stijl steunde bij zijn eerste stappen in de Luikse vakbondswereld. Je nam de tijd om hem voor te stellen aan al die afgevaardigden die je in veel gemeenschappelijke strijdbewegingen had ontmoet. Toen we elkaar in Charleroi ontmoetten, deed je hetzelfde voor mij.

Jarenlang heb je al je energie gestoken in de opbouw van de PVDA in Wallonië. Het lijkt nu vanzelf te gaan, maar zonder dat zaadje dat jij hebt helpen planten, zou de PVDA helemaal niet zijn wat ze nu is.

Een ander belangrijk engagement in je leven was het doorgeven van je kennis aan de jongeren. "Johnny was mijn eerste politieke ontwaken", zegt een jong PVDA-lid. "In een paar uur veegde hij veel van mijn naïeve illusies weg. Het is duidelijk dat hij bereid was om al zijn energie aan de jeugd te besteden. Hij heeft voor altijd een spoor nagelaten."

Ruimte maken voor jongeren, hen vertrouwen, hen helpen ... dat was een prioriteit voor jou. Niet als iemand die zijn "wetenschap" over je uitgiet, maar als iemand die met je meegaat, die aandringt als het nodig is en je altijd steunt. Maar je was ook iemand die graag van de jongere generatie wilde leren. Je bent nooit gestopt je te interesseren, te leren, te luisteren naar jonge mensen en naar nieuwe realiteiten.

De laatste jaren keerde je terug naar je intellectuele liefde uit je universiteitsperiode. Je had een gepassioneerde belangstelling voor de psychologie en in het bijzonder voor het werk van de marxistische psycholoog Lev Vygotski. Een psycholoog die uitlegt dat onze persoonlijkheid vooral wordt gekneed door de maatschappij waarin we leven en niet alleen door familiebanden of onze directe omgeving.

Zeggen dat we je zullen missen is een eufemisme. Ons medeleven gaat naar je familie en geliefden. We denken aan het verdriet van je twee zonen Nicolas en Maxime. Ook aan dat van Cathy, Giuliana en alle leden van de familie met wie je samenleefde. Je zou waarschijnlijk ook de eerste zijn om ons er vandaag aan te herinneren dat er veel gevechten zijn die moeten worden verdergezet. Maak je geen zorgen: jouw keuzes, de herinnering aan jou en je inzet zullen ons blijven inspireren.

Uit de grond van mijn hart: dank je wel, kameraad.