Het plan De Wever-Bouchez: De meest pro-Israëlische regering ooit in ons land voorbereiden

Met wat goede wil zou men de houding van de Vivaldi-regering tijdens de genocide nog als ‘schuldig verzuim’ kunnen omschrijven. Binnen de uittredende regering van liberalen, sociaaldemocraten, groenen en CD&V waren er soms tegenstellingen over de houding tegenover de barbaarse oorlog van Israël in Gaza. 

Premier De Croo bezocht de grensovergang tussen Gaza en Egypte in Rafah en veroordeelde er de verwoestingen van het Israëlische leger, maar tegelijk legde hij de schuld voor de oorlog deels bij de Palestijnen. 

In woorden sprak de regering dus met een dubbele tong. In daden verleende de regering-De Croo passieve steun aan de oorlogsmisdaden van Israël. 

Er kwamen geen diplomatieke of economische sancties tegen Israël, zelfs geen militair embargo. België liet ook een kans aan zich voorbij gaan om Palestina eindelijk als staat te erkennen toen Spanje, Ierland en Noorwegen dat wel deden.

De bocht van N-VA

Van een regering onder leiding van Bart De Wever (N-VA) en Georges-Louis Bouchez (MR) kunnen we echter een actieve steun aan de genocide verwachten. 

De Palestijnse Missie, vergelijkbaar met een ambassade, beschuldigt MR ervan de erkenning van de Palestijnse staat door België te hebben geblokkeerd. Binnen de Franstalige liberale partij houdt huidig voorzitter Bouchez een harde pro-Israëlische lijn aan. Na 7 oktober 2023 riep hij op om aan elk overheidsgebouw een Israëlische vlag te hangen. In een coalitie als Arizona (met ook nog CD&V, Les Engagés en Vooruit) zou MR een medestander vinden in de grootste partij, N-VA.

N-VA heeft in de voorbije 20 jaar zeer bewust een bocht gemaakt van een pro-Palestijns naar een uitgesproken pro-Israëlisch standpunt. Sinds 2018 trekt de partij onverkort de kaart van Israël. N-VA-kopstuk Theo Francken vond de regering van Alexander De Croo dan ook veel te kritisch voor Israël tijdens de genocide: “Israël ergert zich al langer blauw aan de eenzijdige anti-Israël benadering van De Croo’s linkse Vivaldi-regering. België stemt in de Verenigde Naties consequent tegen Israël en de anti-Israël retoriek van regeringspartijen PS en Ecolo in de Kamer, is op het hatelijke af.”

Bij het uitbreken van de oorlog in Gaza noemde Bart De Wever Israël “de kant van het licht”. Zijn partij heeft zich dan ook gekant tegen de erkenning van de Palestijnse staat en tegen economische sancties voor Israël. Van zodra Israël beschuldigingen uitte tegen werknemers van het VN-hulpagentschap UNRWA, was de N-VA er als de kippen bij om de opschorting van alle financiële steun aan dat agentschap te eisen.

Federaal N-VA-fractievoorzitter Peter De Roover vond het ook niet kunnen dat regeringspartijen durfden opperen dat een internationaal onderzoek naar het risico op genocide door Israël in de Gazastrook niet zo’n slecht idee was. “Er is zeker kritiek uit te brengen op het beleid van Israël, maar in elke oplossing moet je het land meekrijgen. Denkt u dat het iets oplevert om Israël met de voeten vooruit zo aan de schandpaal te nagelen?”, luidde de kromme redenering van De Roover.

“Geniale” oorlogsmisdaad

Het standpunt van deze partijen komt erop neer dat we gewoon vertrouwen moeten hebben in Israël. “Israël lijkt sterke kaarten te hebben als het gaat om het aantonen van correcte rules of engagement [regels om geweld te gebruiken] in deze oorlog”, zei Theo Francken op het moment dat de mensenrechtenexperten van de Verenigde Naties al tweemaal een waarschuwing verspreid hadden over een dreigende genocide. 

Ook voor Francken hoort een beetje bloedvergieten er nu eenmaal bij. Voor hem is het dan ook onzinnig dat De Croo oproept om het doden van burgers te stoppen. Volgens Francken zou dat immers betekenen “dat Israël zijn militair offensief moet stoppen aangezien in deze stadsguerilla, en zelfs mits respect voor alle voorschriften, het risico op burgerslachtoffers hoog blijft”.

Een flagrant voorbeeld van de minachting die de N-VA en MR koesteren voor het internationaal recht, is hun reactie op de Israëlische ‘bieper’-aanslag in Libanon in september 2024. Daarbij raakten meer dan drieduizend onschuldige burgers gewond, twaalf daarvan overleden aan hun verwondingen waaronder twee kinderen. Terwijl het volgens experts waarschijnlijk over een oorlogsmisdaad gaat, noemden zowel Theo Francken als Georges-Louis Bouchez de terreurdaad “geniaal”.

Tegenover activisten die hem daarop aanspraken aan de Universiteit Gent, reageerde Bouchez dat Israël nu eenmaal het recht heeft om burgerslachtoffers te maken wanneer het buurlanden binnenvalt: “Kent u één oorlog in de geschiedenis zonder burgerslachtoffers? Na de aanslagen van 11 september 2001 hebben we twee oorlogen gevoerd, één in Afghanistan en één in Irak. België was daarbij. Bij die conflicten zijn minstens een half miljoen doden gevallen. Is er vandaag iemand in de zaal die denkt dat België daarom een genocidaire staat is?”

Naar een nulstatenoplossing

Officieel bestaat er consensus over de zogenaamde tweestatenoplossing. “Zo zouden er twee onafhankelijke staten opgericht worden op het grondgebied Palestina”, verduidelijkt Vlaams N-VA-parlementslid Karl Vanlouwe.

De invulling die de N-VA aan die ‘tweestatenoplossing’ geeft, is wel origineel. Eigenlijk lijkt het verdacht veel op de verderzetting van de huidige situatie. Volgens N-VA-Kamerlid Michael Freilich bestaat het idee van een tweestatenoplossing, erin “dat Arabische bewoners welkom zijn om te leven in Israël (zoals nu ook het geval is), en vice versa.” Daarmee negeert hij dat de Palestijnen helemaal niet het recht hebben om zich in Israël te vestigen, want dat recht komt enkel Joden toe. Bovendien zijn de Palestijnse inwoners van Israël die er al leven, er tweederangsburgers. 

Theo Francken schrikt er zelfs niet voor terug om de deportatie van alle Gazanen voor te stellen : “Gaza is de moeilijkste knoop. Het ligt compleet afgelegen, zonder directe verbinding met de Palestijnse gebieden. Je kunt dat onder VN-mandaat plaatsen en heropbouwen, maar Israël zal niet meer aanvaarden dat Hamas daar opnieuw als kool groeit. Eigenlijk moet je de Gazanen naar andere Palestijnse gebieden brengen.” Dat is niet minder dan een oproep tot etnische zuivering. 

Franckens steun voor totale oorlog

Theo Francken wordt door iedereen getipt als kandidaat voor minister van Defensie in een regering met de N-VA en MR. Hoe dan ook heeft hij duidelijk de ambitie om te wegen op het defensie- en buitenlands beleid. Francken is als ondervoorzitter van het Navo-parlement en zelfverklaard fan van de Republikeinse partij van Donald Trump een van de meest trouwe bondgenoten van het Amerikaans imperialisme in de Belgische politiek. 

Volgens Francken past de genocide in Gaza nu eenmaal in de belangen van de Verenigde Staten en Europa: “Ik ben zelf vader: als ik een klein manneke zie huilen, omdat zijn hele familie is gedood, raakt me dat. Maar ik zie ook het bredere plaatje: het Westen is in oorlog met Rusland, China en Iran. Israël is onze bondgenoot in die strijd.”

“Als je het grotere plaatje ziet kan je moeilijk anders dan Israël steunen in haar geopolitieke betrachting. Dit biedt het meeste garantie op een veilig Westen”, zegt Francken elders.

Enkele jaren geleden schreef Francken in een blog: “Persoonlijk ben ik voor een harde aanpak van het Iraanse regime. Ik moet hier gewezen president Trump en premier Netanyahu gelijk geven. (…) Een regimewissel in Teheran moet onze ambitie blijven, niet via een oorlog, wel door een streng handels-, tegoeden- en investeringsembargo en door het interne protest te voeden.”

Dat schreef hij echter vóór de oorlogen in Gaza en Libanon. Oorlog als middel om regimewissel in Teheran te bereiken, is vandaag geen taboe meer. “De eerste oorlog tussen Israël en Iran is na een jaar uitgestrekt van Gaza over Irak, Libanon en Syrië tot Yemen. Israël mag dit niet verliezen”, aldus Francken. Een maand na de aanslag in Libanon roept hij op om de oorlog met Iran op de spits te drijven want het is “tijd om door te pakken”.

Als we Theo Francken aan het roer zetten van de Belgische defensie onder een Arizona-regering, wordt België de eerste supporter van Israël als het de regio in vuur en vlam zet. 

Solidariteit met Palestina criminaliseren

Het is niet alleen in het Midden-Oosten dat de gevolgen van de tandem De Wever -Bouchez te voelen zullen zijn. Zowel de N-VA als MR hebben al laten voelen dat ze de solidariteitsbeweging met Palestina het liefst met harde hand zouden aanpakken.

Het criminaliseren van verzet begint met het verdacht maken van ongewenste meningen. Georges-Louis Bouchez eiste in 2023 een cordon sanitaire tegen de PVDA, omdat voorzitter Raoul Hedebouw had gezegd dat Israëlische regering minstens even terroristisch te werk gaat als Hamas. Volgens MR “vertolkt het antizionisme (tegen de politiek van de staat Israël, nvdr) een vorm van antisemitisme (jodenhaat, nvdr).”

MR-parlementslid Denis Ducarme ging nog een stapje verder en stelt, naar Frans voorbeeld, een verbod voor op “apologie van terrorisme”. Hij verwijst daarbij expliciet naar de pro-Palestijnse standpunten van Raoul Hedebouw, die hij dus strafbaar zou willen maken.

Het is een beproefd recept in het buitenland om de beschuldiging van antisemitisme (jodenhaat) te gebruiken als voorwendsel voor harde repressie tegen iedereen die zijn stem laat horen tegen de genocide in Gaza. Door Israël gelijk te stellen aan de joden, kan men elke kritiek op Israël afserveren als opruiende taal tegen joden. 

De voormalige leider van Labour in Groot-Brittannië, Jeremy Corbyn, werd door de roddelpers door het slijk gehaald om zijn levenslange activisme voor Palestina. Op basis van loze beschuldigingen van antisemitisme werd Corbyn uiteindelijk uit de partij gezet door rechtse tegenstanders. 

In Frankrijk beschuldigden politieke rivalen Jean-Luc Mélenchon, voorzitter van de linkse partij La France Insoumise, op enkele weken voor de parlementsverkiezingen van antisemitisme, omdat hij het beleid van de Israëlische regering zwaar bekritiseert. 

Maar het stopt niet bij verdachtmakingen. Met het argument dat elk pro-Palestijns standpunt een antisemitisch motief verraadt, gaan sommige regeringen over tot het verbieden van solidariteit met Palestina. Duitsland en Frankrijk verboden in de eerste weken na 7 oktober alle pro-Palestijnse betogingen. In Nederland kregen vreedzame studentenprotesten met ongelooflijk veel repressie te maken en werden Palestijnse sprekers de toegang tot het land ontzegd. 

Bouchez toont zich een grote fan van die aanpak. Volgens hem liggen op de onderhandelingstafel voorstellen om vanuit de federale overheid in te grijpen tegen het recht op protest voor pro-Palestijnse actievoeders. “Als de burgemeesters hun verantwoordelijkheid niet nemen, zal het mogelijk zijn om in hun plaats op te treden en bepaalde bijeenkomsten te verbieden. Er kan geen sprake meer van zijn dat er in Brussel betogingen zijn met jongeren in keffiyehs die hun hele gezicht verbergen, en die zingen ‘from the river to the sea’.”

Hij heeft bovendien al verkondigd dat “in het regeerakkoord, de minister van Binnenlandse Zaken bepaalde organisaties die in andere Europese landen al verboden zijn, ook hier zal verbieden, zoals Samidoun”.

In de Verenigde Staten en Canada staat Samidoun op de terreurlijst. In Duitsland en Frankrijk is de organisatie al verboden, in Nederland onderneemt de regering ook stappen in die richting. Onder meer Theo Francken en Denis Ducarme vragen dat België hun voorbeeld volgt. Maar het is duidelijk de bedoeling om Samidoun te gebruiken als een opstapje naar een bredere heksenjacht. Normaal gezien worden organisaties enkel verboden op basis van antiterreurwetgeving als er een gevaar bestaat op gebruik van of aanzetten tot geweld, maar Samidoun wil men verbieden op basis van een mening. Dat is een uiterst gevaarlijk precedent. 

In Vlaanderen is er al een poging geweest om verenigingen op droog zaad te zetten op basis van een mening. “Wanneer een door Vlaanderen gesubsidieerde organisatie een beweging steunt die in andere landen als antisemitisch wordt bestempeld, moeten we ons daar vragen bij stellen”, orakelde Vlaams N-VA-parlementslid Marius Meremans. “We zien bijvoorbeeld dat Vrede vzw, gesubsidieerd door de Vlaamse overheid, actief een zijde kiest in dit conflict. Ze ondersteunen de BDS-beweging die door sommigen aan Hamas wordt gelieerd.”

Vlaams minister-president Jan Jambon gaf prompt de opdracht om alle organisaties die gesubsidieerd worden volgens het decreet sociaal-cultureel volwassenenwerk te screenen. Daarnaast kondigde hij een inspectie aan bij DeWereldMorgen en Vrede vzw.

Kortom, met De Wever en Bouchez aan het roer gaat ook de solidariteitsbeweging met Palestina, net zoals elke protestbeweging, te maken krijgen met harde repressie. De voorbeelden uit onze buurlanden, waar deze repressie vandaag al een feit is, tonen echter aan dat de vastberadenheid van de solidariteitsbeweging sterk is. Ook in Groot-Brittannië, Duitsland, Nederland en Frankrijk is het verzet tegen de genocide van Israël en de Europese medeplichtigheid niet gaan liggen.