Genua: dit is geen natuurramp
De tol na de instorting van de brug in Genua loopt steeds hoger op. Momenteel is al sprake van minstens 42 doden. De Italianen treuren om hun doden, maar tegelijk stellen ze zich grote vragen over de verantwoordelijkheid. En terecht: deze ramp is geen toeval en ook geen natuurramp.
42 doden, vele gewonden, 630 mensen geëvacueerd uit hun verwoeste wijk. De instorting van de Morandi-brug in Genua heeft een zware tol geëist. Een ongelooflijke tragedie die Italiaanse stad op haar grondvesten heeft doen schudden. Kippenvel krijg je van de amateurbeelden die gemaakt zijn op het moment van de instorting. Je kunt niet anders dan meeleven met al die slachtoffers en ook met de reddingsdiensten die zich onvermoeibaar blijven inzetten om zoveel mogelijk mensen op te sporen en te helpen.
Ondertussen is het debat over de oorzaak en de verantwoordelijkheid van deze ramp al losgebarsten. En hoewel verder onderzoek noodzakelijk is, blijken bij deze ramp, die veel inwoners hadden zien komen, al een aantal elementen duidelijk naar voren te zijn gekomen.
In de eerste plaats zijn er de vele bezuinigingen en het snijden in budgetten opgelegd door de Europese Unie en de opeenvolgende rechtse en sociaaldemocratische regeringen in Italië. Besparingen die ervoor gezorgd hebben dat vandaag geen enkele Italiaanse gemeente nog geld heeft voor het onderhoud van de autosnelwegen. De uitgaven voor het onderhoud zijn de voorbije jaren gezakt van 7,3 tot 2,2 euro per kilometer.
Vervolgens is er de verantwoordelijkheid van het privébedrijf dat de Italiaanse autosnelwegen beheert. Een geprivatiseerd beheer via een concessie. Omdat, je weet wel, “de privé zoveel efficiënter werkt” … Dat bedrijf is Autostrade per l'Italia, voor 90% in handen van het beursgenoteerde bedrijf Atlantia dat gecontroleerd wordt door de familie Benetton. Het bedrijf maakte zich zorgen om zijn winsten en zou geen prioriteit aan de noodzakelijke werken hebben gegeven. De tolheffing was nochtans wel gestegen met 44%, wat in 2017 zorgde voor een inkomen van 4 miljard. Leve de privé, toch?
Er rijzen ook vragen over de bruggenbouwer, een bedrijf dat intussen geprivatiseerd is. Een brug van amper 50 jaar die het begeeft … Dat kun je toch niet normaal vinden.
Tot slot spelen politiek en privé hier onder één hoedje. Het bouwen van nieuwe megaprojecten loont meer dan het onderhoud van reeds bestaande projecten. Daarom focussen partnerschappen van privé en overheid (waar de staat de particuliere sector helpt om winst binnen te rijven) zich uiteraard liever op de bouw van die nieuwe megaprojecten.
Bezuinigingen, privatiseringen, winstbejag ... Wordt het niet eens tijd dat er een einde wordt gesteld aan die praktijken?