De Commune is vandaag 150 jaar jong. Lang leve de Commune!
Precies 150 jaar geleden grijpen ambachtslieden en metaalbewerkers, timmerlieden en visverkopers, gewone mannen en vrouwen, de macht in Parijs. Na maanden van oorlog, hongersnood en ellende zegt het volk van Parijs: het is genoeg geweest. De Commune van Parijs is een feit.
Die eerste volksregering in de recente geschiedenis neemt meteen revolutionaire maatregelen: alle gekozen ambtenaren en regeringsleden krijgen voortaan een doorsnee arbeiderssalaris. De voorrechten gaan de schop op, en de stad wordt geleid door werkende mensen. Het onderwijs wordt verplicht: iedereen naar school, openbaar en gratis. De rechtszaken en juridische bijstand worden voor iedereen toegankelijk, en notarissen moeten hun akten voortaan gratis ter beschikking stellen. Huisjesmelkers mogen niet langer zomaar mensen op straat zetten. Het verschil in behandeling tussen 'wettige' en 'onwettige' kinderen wordt opgeheven. De discussie over kindergeld en betaald verlof wordt gestart, in de Commune van Parijs van 1871.
Leraars en leraressen krijgen hetzelfde loon. Vaste contracten worden aangemoedigd en er wordt een minimum loon opgelegd. De nachtarbeid wordt afgeschaft. En de musea zijn voortaan ook voor het gewone volk toegankelijk; de toegang is gratis.
Zonder steun van de vrouwen, had de Commune het niet lang uitgezongen. De vrouwen organiseren zich in verschillende clubs zoals het “Comité des femmes” en de “Union des femmes pour la défense de Paris et les soins aux blessés”. Op de barricaden zijn ze actief als verpleegster, cantinière en laden ze de geweren. De deelname van de vrouwen aan de Commune wordt nadien door de burgerlijke pers overal bespot.
De Commune valt niet in de smaak bij het establishment. De repressie is enorm en de commune wordt in bloed gesmoord. Maar de Commune en haar ideeën zijn onsterfelijk. Vandaag wordt de Commune overal ter wereld herdacht. Niet alleen voor de indrukwekkende sociale en democratische maatregelen die ze neemt, en waarvoor miljoenen mensen nog elke dag moeten strijden. Maar ook omwille van het signaal: het is genoeg geweest, laat werkende mensen leiding geven aan de samenleving. De werkende klasse die door de elite 'canaille' wordt genoemd - vandaag zou men spreken over 'deplorables' - leidt de samenleving, en werkt samen aan het einde van de uitbuiting van de mens door de mens.
De Commune is vandaag 150 jaar jong. Lang leve de Commune!