8 maart: de strijd voor gelijkheid tussen mannen en vrouwen gaat verder

Gelijkheid tussen mannen en vrouwen is er nog niet. De weg is langzaam. Zeer langzaam. Cijfers bevestigen dat de situatie de laatste jaren zelfs achteruit gaat. Daarom blijven we strijden voor gelijkheid. Daarom komen we op straat.

10 plekken in België om te strijden voor gelijkheid tussen mannen en vrouwen

2019 was een primeur. Het collecti.e.f 8 maars riep op voor een vrouwenstaking in België. Verschillende vakbondscentrales sloten zich aan bij deze oproep om het werk neer te leggen. Ook dit jaar roept het collectief op tot een staking. Aangezien 8 maart op een zondag valt, roept men op om dan te betogen en op 9 maart te staken. De PVDA en haar vrouwenbeweging Marianne steunen deze oproep en nemen deel aan de verschillende acties die op die dagen plaatsvinden.

1. Antwerpen | 8 maart 2020 | Women's march - United for Women's Rights | Collecti.e.f 8 Maars | Vertrek 13.30u op de Stadswaag, aankomst 14u op het Women’s Strike Festival
   + Het Women’s Strike Festival | Collecti.e.f 8 Maars | van 14u tot 18u op het De Coninckplein in Antwerpen.
   
   
2. Gent | 8 maart 2020 | Felle Mars voor vrouwenrechten | Collecti.e.f 8 Maars | Vertrek 13u Veerleplein. Aankomst 14u30 Stadshal voor een enthousiasmerend en muzikaal programma.
   + 9 maart 2020 | Vrouwenstaking | UGent Women's Strike en ACOD UGent
   
   
3. Brussel | 8 maart 2020 | Nationale manifestatie voor Vrouwenrechten | Wereldvrouwenmars en Collecti.e.f 8 Maars | Vertrek14u Centraal Station
   
   
4. Oostende | 8 maart 2020 | Gooi je schort in de strijd | Marianne
   
   
5. Kortrijk | 8 maart 2020 | Gooi je schort in de strijd | Marianne | 16u30 aan het station
   
   
6. Leuven | 8 maart 2020 | Het Collecti.e.f 8 Maars roept op om naar de nationale manifestatie in Brussel te gaan.
   
   
7. Luik | 8 maart 2020 | Cycloparade féministe | Collectives et Ardentes | 14u, Place de l'Yser
   
   
8. Charleroi | 8 maart 2020 | Rouwstoet tegen ongelijkheid | Femmes de Mars et citoyen(s) | 9u tot 13u, markt van Charleroi
   
   
9. Namen | 8 maart 2020 | Actie van het collecti.e.f 8 Maars
   
   
10. Overal in het land | 9 maart 2020 | verschillende acties (staking, neerleggen van het werk, symbolische actie ...) op je werkplaats.

Waarom blijven mobiliseren?

1. Omdat het te langzaam gaat

Vrouwen worden in ons land nog steeds gediscimineerd op de arbeidsmarkt. Zij nemen ook nog steeds het grootste deel van de zorgtaken en het huishouden op zich. 82% van de vrouwen staat dagelijks in de keuken of doet het huishouden. Voor mannen is dat slechts 32%. Per week besteden vrouwen gemiddeld acht uur meer aan het huishouden en de zorg voor kinderen dan mannen.

België zakte trouwens vanaf 2005 in het klassement van het Europees Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen van de 6de naar de 8ste plaats. De reden: een steeds slechtere taakverdeling als het over zorgtaken gaat.

Het grote deel “gratis” werk dat vrouwen doen, betekent dat men niet al te zeer hoeft te investeren in publieke dienstverlening. Zolang de vrouwen rechtstreeks voor kinderen en ouderen zorgen, hoeven overheden niet te investeren in kwalitatieve crèches en rusthuizen. Zo kan je gemakkelijk besparen en de rijken uit de wind zetten om hun eerlijke bijdrage aan de maatschappij te doen met belastingen. In tegendeel. Besparingsmaatregelen in de publieke sector, om multinationals en miljonairs te ontzien, raken vrouwen het hardst en bestendigt ongelijkheid.

Vrouwen voelen de impact van de ongelijke verdeling van rijkdom in onze maatschappij het meest. Volgens Oxfam kunnen 42% van de vrouwen in de wereld geen betaald werk doen omdat zij te veel zorgtaken in familieverband hebben. Dat geldt slechts voor 6% van de mannen. Voor Oxfam is het duidelijk: Vrouwen staan in de vuurlinie als het gaat over de ongelijkheden die dit economisch systeem met zich meebrengt. Het kapitalisme discrimineert hen en parkeert hen in precaire, onderbetaalde jobs zoals er veel zijn in de zorgsector.

2. Om de lage lonen van vrouwen te verhogen

Hoewel er wetten bestaan om gelijk loon te garanderen, is de werkelijkheid helaas anders. De loonkloof tussen vrouwen en mannen bedraagt in België meer dan 20%. De grootste factor om dat te verklaren, is dat 45% van de vrouwen deeltijds werkt. In de meeste gevallen gaat het hierbij niet om een keuze, maar om economische beperkingen of om de onmogelijkheid om het gezinsleven met het werk te combineren, omdat er onvoldoende openbare diensten zijn.

Een andere factor die de loonkloof verklaart, is dat vrouwer over het algemeen een lager loon krijgen, omdat ze in lager betaalde sectoren werken. Een typisch vrouwelijke sector die momenteel in beweging is en loonsverhogingen eist: de huishoudhulpen met dienstencheques. Ze verdienen gemiddeld 11,5 euro bruto per uur. Lonen die veel te laag zijn om goed van te leven. Daarnaast is het een baan die je gezondheid erg belast ... Daar komen dus nog extra kosten bij.

De verhoging van het minimumloon tot 14 euro/uur, zoals gevraagd door het ABVV, is dus des te gunstiger voor vrouwen. Dit bedrag is het minimumloon dat nodig is om de rekeningen te kunnen betalen en om zich een paar extra's te kunnen veroorloven.

3. Om een minimumpensioen van 1.500 euro netto te winnen

Deeltijds werken en lage lonen voor vrouwen hebben ook invloed op de pensioenen. De gemiddelde carrière van een vrouw is 36,6 jaar. De meerderheid van de vrouwen bereikt dus nooit een carrière die voldoende is om een volledig pensioen te krijgen.

De pensioenkloof tussen vrouwen en mannen loopt op tot 30%. Het gemiddelde pensioen voor vrouwen in België bedraagt 900 euro tegenover 1.250 euro voor mannen.

Een op de drie vrouwelijke gepensioneerden in België leeft van een pensioen van minder dan 750 euro per maand.

Sinds september voert de PVDA campagne voor een minimumpensioen van 1.500 euro netto per maand na 40 dienstjaren in plaats van 45. Een minimumpensioen waarvan vrouwen nog meer de winnaars zouden zijn, want naast het bedrag dat omhoog gaat, wordt ook de loopbaan die nodig is om dit minimumpensioen te bereiken korter.

4. Om een einde te stellen aan geweld tegen vrouwen

In 2019 stierven 23 vrouwen in België omdat ze vrouw waren. Dat heet vrouwenmoord of féminicide. Een van de slachtoffers was Julie Van Espen. In mei 2019 werd zij in Antwerpen vermoord. De zaak veroorzaakte heel wat opschudding omdat de moordenaar in afwachting van de behandeling van zijn beroep door de rechtbank was vrijgelaten, ook al is hij een seksuele recidivist. Zelfs zijn vader had hem als gevaarlijk gemeld. Deze zaak toonde aan hoe de rechtspraak in ons land geweld tegen vrouwen onderschat.

Geweld op vrouwen wordt onderschat en geminimaliseerd. Weinig klachten leiden tot vervolging en worden zeer dikwijls zonder gevolg geseponeerd. Naar schatting worden er in ons land 100 verkrachtingen per dag gepleegd. Slechts 11% van de vrouwen dient een klacht in. Een op de vier vrouwen wordt door haar partner gedwongen tot. Een kwart van de vrouwen is al fysiek lastiggevallen op het werk.

De PVDA wil een actieplan ter bestrijding van geweld. Dit plan zou de aanwerving van adequaat opgeleid personeel bij politie, justitie en slachtofferdiensten omvatten. Dit kan de drempels voor het indienen van een klacht verlagen. Klachten moeten beter worden opgevolgd en ernstig worden genomen, zodat er ook een einde komt aan de straffeloosheid. Er is ook behoefte aan meer opvangcentra voor vrouwelijke slachtoffers van geweld en aan investering in preventie. Maar dit alles krijgt pas vorm als de strijd tegen geweld een politieke prioriteit wordt.

5. Voor een betere verdeling van de huishoudelijke taken, met goede openbare diensten en de 30-urenweek

Als collectieve diensten (zoals crèches) meer ontwikkeld zouden worden - vooral om de kinderen op te vangen - en als de arbeidstijd beter zou worden verdeeld (bijvoorbeeld met de 30-urenweek zonder loonverlies) zodat meer vrouwen en mannen een voltijdse baan kunnen hebben, zou de loonkloof verminderen. Als de 30-urenweek de nieuwe norm voor voltijds werk wordt, biedt dit veel meer mogelijkheden voor vrouwen om voltijds te werken. En dat is voordelig voor zowel hun loopbaan als hun pensioen. Het zou ook de basis leggen voor een betere taakverdeling, aangezien de arbeidstijd binnen koppels beter zou worden verdeeld.