Raf Van Gestel
PVDA-volksvertegenwoordiger in het Vlaams Parlement
“Ik weet hoe een werkvloer eruitziet”, zegt Raf Van Gestel. En hij weet wie de mensen zijn die hij straks in het parlement gaat vertegenwoordigen: “Als werkende mensen zijn we de grootste groep in de maatschappij, maar we hebben echt geen bal te zeggen. Dat moet veranderen.”
Raf werkt al meer dan 30 jaar in de productie van de petrochemische cluster in de haven van Antwerpen. “Ik weet hoe een werkvloer eruit ziet. Ik ben ook al jaren syndicaal actief voor het ABVV en kom op voor mijn collega’s maar ook voor de werkende mensen buiten de draad van mijn fabriek.”
“In de vakbond heb ik geleerd dat er wel degelijk een klassenstrijd aan de gang is”, vertelt Raf. “Onze maatschappij wordt volledig gedragen door de arbeid van de werkende klasse, maar die mag er de vruchten niet van plukken. Dat is een grote oneerlijkheid.”
Er is ook een politieke stem nodig om de strijd van de vakbonden te steunen. En die stem wil ik brengen.
Om die maatschappij te veranderen is er een massabeweging nodig, en Raf kijkt daarvoor in de eerste plaats naar de vakbonden, die meer dan een miljoen leden tellen. “Maar tegelijk heb je een politieke stem nodig om die strijd van de vakbonden te steunen. En die stem wil ik brengen.”
“Als werkende mensen zijn we de grootste groep in de maatschappij, maar we hebben echt geen bal te zeggen. Geen enkele arbeider heeft beslist om tot 67 jaar te werken, geen enkele arbeider heeft beslist om het openbaar vervoer kapot te besparen, geen enkele arbeider heeft beslist om de lonen te blokkeren, geen enkele arbeider heeft beslist om Syrië te gaan bombarderen...”
Alles wat de werkende klasse aangaat heeft zijn interesse. “En dat gaat ver”, zegt Raf. “Neem nu bijvoorbeeld het klimaat. Ook dat is klassenstrijd als we zien wie de hoofdverantwoordelijken zijn en wie ervoor mag opdraaien en betalen. Of wonen, koopkracht, openbaar vervoer, onderwijs, gezondheid, de zorg, noem maar op.”
Het wordt tijd dat er meer arbeiders en arbeidsters in de parlementen komen. En wat minder plastrons en maatpakken.
Voor een interview met Vlaams Parlement TV nam Raf een veiligheidshelm mee. “Wij moeten die dragen op de fabrieksvloer”, legt hij uit. “Het herinnert mij eraan waar ik vandaan kom en wie ik vertegenwoordig. Mensen die gewoon zijn om werkkledij te dragen of uren achter een beeldscherm moeten zitten. Mensen die op een tractor rijden of in een verpleeguniform hun job uitoefenen. Het wordt tijd dat er meer arbeiders en arbeidsters in de parlementen komen. En wat minder plastrons en maatpakken.”
Raf wil dan ook dat alle privileges politici worden afgeschaft. “Laat ze leven zoals elke burger in dit land moet doen. Dan zullen de gemaakte beslissingen misschien wat rationeler zijn en in het belang van een grote groep in plaats van in het belang van een elite.”
