“Maak van 8 mei een officiële feestdag”
Vanmorgen hielden het Onafhankelijkheidsfront, het Anti Fascistisch Front (AFF) en de Partij van de Arbeid (PVDA) een bloemenhulde ter herdenking van de 75ste verjaardag van de overwinning op het fascisme. Ze roepen op om van 8 mei een officiële feestdag te maken.
De organisaties legden samen met nabestaanden van slachtoffers van het fascisme bloemenkransen neer aan De Weerstander, het monument op het plein voor het Nationaal Gedenkteken bij het Fort van Breendonk.
PVDA-voorzitter Peter Mertens: “Op 8 mei 1945, precies 75 jaar geleden, tekende nazi-Duitsland de onvoorwaardelijke overgave. Uit de overwinning op de nazi-barbarij ontstonden de stelsels van sociale zekerheid, ontstond de Universele Verklaring van de rechten van de Mens, werd de dekolonisatiebeweging in het Zuiden versterkt, en werd het racisme ontmaskerd als misdadige leer die leidt tot geweld en terreur. Maar het fascisme is niet weg. Het kan altijd terugkeren. Laten we 8 mei gebruiken om te herdenken, en om te waarschuwen.”
Rudi Kennes, Onafhankelijkheidsfront: “Als 11 november een feest- en vrije dag is als herinnering aan het einde van de Eerste Wereldoorlog in 1918, moet 8 mei zeker een feest- en vrije dag worden als de dag in 1945 waarop de onvoorwaardelijke overgave van nazi-Duitsland ondertekend werd en er plaats kwam voor vrijheid en democratie.”
Stéphanie Koplowicz, kleindochter van overlevenden van de kampen: “Als ik vandaag opnieuw woorden van racisme en haat hoor, dan ben ik bang dat dit opnieuw kan gebeuren. Want racisme leidt tot dood. Dat zagen we 75 jaar geleden en dat zien we vandaag nog. We moeten aan onze voorouders vandaag beloven dat we met alle kracht zullen strijden tegen elke vorm van haat en racisme. En dat we een wereld zullen doen zegevieren, waarin iedereen in vrede kan leven.”
Paulette De Coninck, dochter van verzetsstrijders Albert De Coninck en Rachel Souritz: “Mijn joodse mama gaf me de naam mee van haar zusje, Paulette Souritz. Ze werd gedeporteerd naar Auschwitz. De eerste Paulette heeft de oorlog niet overleefd. De tweede Paulette werd in 1952 geboren, zeven jaar na de bevrijding. Het is dankzij de antifascistische strijd van mijn ouders dat ik leef en hier vandaag sta.”